اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کرده ام از خون دل خالی ایاغ خویش را</p></div>
<div class="m2"><p>می رسانم از می حسرت دماغ خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ایمن از ما نیستی با غیر خلوت می کنی</p></div>
<div class="m2"><p>از تو پنهان می کند آیینه داغ خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>سرنوشتی دارم از آوارگی آواره تر</p></div>
<div class="m2"><p>خضر راه من نمی داند سراغ خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>تا شود پروانه ام کامل عیار سوختن</p></div>
<div class="m2"><p>کرده ام در روز و شب روشن چراغ خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>از گل ساغر چمن پیرای مستانم اسیر</p></div>
<div class="m2"><p>می‌کشم از لای خم دیوار باغ خویش را</p></div></div>

شمارهٔ ۲۲

کرده ام از خون دل خالی ایاغ خویش را
می رسانم از می حسرت دماغ خویش را
ایمن از ما نیستی با غیر خلوت می کنی
از تو پنهان می کند آیینه داغ خویش را
سرنوشتی دارم از آوارگی آواره تر
خضر راه من نمی داند سراغ خویش را
تا شود پروانه ام کامل عیار سوختن
کرده ام در روز و شب روشن چراغ خویش را
از گل ساغر چمن پیرای مستانم اسیر
می کشم از لای خم دیوار باغ خویش را

شمارهٔ ۲۰

شمارهٔ ۲۱

کرده ام از خون دل خالی ایاغ خویش را

می رسانم از می حسرت دماغ خویش را

ایمن از ما نیستی با غیر خلوت می کنی

از تو پنهان می کند آیینه داغ خویش را

سرنوشتی دارم از آوارگی آواره تر

خضر راه من نمی داند سراغ خویش را

تا شود پروانه ام کامل عیار سوختن

کرده ام در روز و شب روشن چراغ خویش را

از گل ساغر چمن پیرای مستانم اسیر

می‌کشم از لای خم دیوار باغ خویش را

شمارهٔ ۲۱

اطلاعات