هوش مصنوعی: نمی‌دانم چطور با کسی درباره رازهای دل دیوانه‌ام صحبت کنم، چون وقتی می‌خواهم افسانه‌هایم را بگویم، خوابم می‌برد.

هوش مصنوعی: در نهایت، من تصمیم دارم که خاکستر عشق و علاقه‌ام را به خاطر تو، که همچون توتیای غیرتی هستی، در چشمانم حمل کنم.

هوش مصنوعی: ذهن من پر از یادها و احساسات غمگین است. می‌خواهم با هجوم احساسات و نگرانی‌ها، دلم را خالی کنم و به نابود کردن ویرانی‌های درونم بپردازم.

هوش مصنوعی: من سجده‌ای ندارم که بتوانم با آن از شرم بیرون بیایم، در کوی وفا که همان عبادتگاه من است.

هوش مصنوعی: در کجا می‌توان یافت که برای گذر از سختی‌ها و مشکلات زندگی، قدرتی وجود داشته باشد؟ اگر بخواهم، می‌توانم با اشک‌های شوق و درد خود، وضعیت را تغییر دهم.

هوش مصنوعی: نمیدانم کجا باید به جستجوی دل بروم که آن را با شکوه بیارایم، اگر مجبور شوم برای او خانه‌ام را ترک کنم.

هوش مصنوعی: امشب نمی‌دانم چه حرفی زد‌م یا چه کارهایی انجام دادم، فقط می‌دانم که دل دیوانه‌ام چه حالتی داشت.