هوش مصنوعی: اگر از جمع دوستان و میهمانی که پر از محبت و صفا است خارج شویم، بهتر است که از حرف‌های زشت و بی‌احترامی دوری کنیم، چون در فضای شاعرانه و محبت‌آمیز، این نوع صحبت‌ها جایگاهی ندارد.

هوش مصنوعی: بسیار کم‌حرف است و این ویژگی‌اش به رابطه‌اش زیبایی و جذابیت می‌بخشد؛ همان‌طور که کناره داغی که روی آن گل قرار می‌گیرد، زیبایی خاصی به آن می‌دهد.

هوش مصنوعی: دل من شکافتی به خاطر عشق، حالا مثل دامی در بادهای بی‌پناهی سرگردان شده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی تو صحبت می‌کنی، کلامت مانند سبزه‌ای تازه و شاداب است. سخنان تو جذاب و شیرین مانند طوطی در دنیای شکر و محبت می‌باشد.

هوش مصنوعی: اگر در جمعی باشم که دلم را آزرده کند، چه فایده‌ای دارد که خون سردی در دل داشته باشم و عشق و محبت در وجودم به جوش بیاید؟

هوش مصنوعی: غزالم که با بی‌توجهی در دام او گرفتار شده، با این که در حال رمیدن و فرار است، نگاهی که به او می‌کند جانش را به دوستی با او پیوند می‌زند.

هوش مصنوعی: جمعیتی که باعث زنده شدن و رونق در روز قیامت است، به نوعی تجلی خواب‌های پریشان و ناامیدی‌ها و آرزوهای سرکوب شده است.

هوش مصنوعی: عشق و دوستی همیشگی مرا وسوسه می‌کند، در حالی که غریبه‌ها و دوری‌ها احساس من را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: نسیم آرامی می‌وزد و من احساس می‌کنم که از دیگران دور شده‌ام. در این وضعیت، ارتباط و دوستی به شدت برایم اهمیت دارد و به شدت نیازمند آن هستم.

هوش مصنوعی: در لیله محبت، دل‌های خالص و بدون نفاق با نور عشق روشن می‌شود و این همدلی و دوستی فضای دل را پر از روشنی می‌کند.

هوش مصنوعی: او هیچ‌گاه یاد کینه‌ی من را از دلش نمی‌برد، چرا که دشمنی من با عزیزانش همواره در ذهنش باقی‌ست.

هوش مصنوعی: وحشت و ترس از خود در واقع بهره‌ای از شجاعت است که انسانی را مجبور می‌کند به ایجاد ارتباط و پیوند بپردازد.

هوش مصنوعی: من در آشیانه‌ی پرنده‌ی افسانه‌ای، احساس غریبی نمی‌کنم، زیرا آشنای من، قسمتی از جان من است و من به او محبت می‌ورزم.

هوش مصنوعی: ترس و وحشت زمان نتوانسته است محبتی که به دل دارم را از بین ببرد، و علامت درد من نشان‌دهنده‌ی پیوند و دوستی عمیق من است.

هوش مصنوعی: از دیدن او، یاد دل‌خوشی‌ها و لحظه‌های شیرین به ذهنم می‌آید، مانند اسیری که در آغوش یک آینه، یاد غریبه‌هایی را که محبت کرده‌اند، زنده می‌کند.