هوش مصنوعی: دلمان به اندازه روغن چراغی که می‌سوزد، به خاطر دوری از وطن دچار غم و درد است و تمام وسایل و لوازم خانه‌ام تحت تاثیر این دوری به حالتی غم‌انگیز در آمده‌اند.

هوش مصنوعی: چه زمانی می‌توان به کسی که وطنش را در عذاب کشیده است، بی‌توجهی کرد؟ وقتی که خودِ غربت، پژمردگی و درد را به وجود آورده باشد.

هوش مصنوعی: هر کجا که می‌روم، مقصد اصلی‌ام کعبه است و از لطف عشق، خضر (راهنمای معنوی) من است؛ حتی اگر در غربت به سر ببرم.

هوش مصنوعی: سفرم را به راحتی انجام می‌دهم و در دل من، یاد وطن احساس غم و دلتنگی ناشی از غربت را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: آتش باعث روشنایی و آگاهی می‌شود، اما داغ دل و غم جان به بار می‌آورد. کسانی که با عشق و احساس سفر می‌کنند، در واقع در غربت و دوری از وطن به سر می‌برند و گریه‌شان هم نشانه‌ای از این دوری است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در وطنش به اندازه کسی که در سفرهای دور و غریب به سر می‌برد، احساس غربت نمی‌کند. مانند گردبادی که ناگهان در می‌وزد، این حس در او پررنگ‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر جهانیان بشنوند داستان ما که به خاطر دوری و غربت هست، به فکر فرو می‌روند.