هوش مصنوعی: وقتی تو را عبادت می‌کنم، یادم به صدای خوش بلبل می‌افتد و نغمه‌ی زیبای پرنده‌گان در گوشم طنین‌انداز می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق نسبت به معشوق و دوستانی که در این مسیر همراهی می‌کنند، در حقیقت بی‌خودی و غفلت از حقیقت است. همان‌طور که گل هرگز نمی‌تواند با بلبل آشنا بشود، عشق هم نمی‌تواند به فهم عمیق و واقعی از معشوق دست یابد.

هوش مصنوعی: یاد او در ذهنم مانند گلی است که در باغ وفا رشد کرده و باعث بی‌تابی‌های دلم می‌شود، مانند پروازهای قناری در آسمان.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در باغ گل زیبای مل بروز نکند، بزم و شادی باغ به خاطر صدای دلنواز بلبل ادامه دارد.

هوش مصنوعی: نور خورشید، گل را از خواب بیدار می‌کند. ای کاش من به جای بلبل، صبحگاهی بودم.