هوش مصنوعی: چرا مدام از افرادی که در زندگی‌شان نظم و ترتیب ندارند می‌پرسی؟ آیا دیوانه‌ای در کوه و بیابان‌ها وجود دارد؟

هوش مصنوعی: ای قمری، تو بیشتر در هم و غم هستی و ای مجنون، تو از من پریشان‌تر هستی، چرا که او همچون سروهای گلستان‌ها زیبا و با وقار است ولی من تنها خاری در بیابان‌ها به شمار می‌روم.

هوش مصنوعی: بدون تو دلم دچار آشفتگی می‌شود و تو بی‌من راحت زندگی می‌کنی. عشق دیدار را می‌پرستی و من را از حسرت‌هایم بی‌نصیب نمی‌گذاری.

هوش مصنوعی: به ترکیب رنگ‌های یکدست در آیینه نگاه کن و دور من و عطر گل را در جشن‌ها و نورافشانی‌ها احساس کن.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و دلتنگی‌ام، خود را به بی‌کسی سپرده‌ام و بدون تو، زمین بر روی گلستان‌ها آبی نمی‌زند.

هوش مصنوعی: عشق من و ویژگی‌های تو مانند آینه‌ای است که رسوایی‌ها را نشان می‌دهد. همانطور که رنگ گل و جوشیدن آن، هم به وضوح و هم به طور پنهانی تجلی می‌یابد.

هوش مصنوعی: سرآمده گل‌هایی که دیوانه‌وار به تو علاقه‌مند هستند. آیا به زودی نظم و ترتیب آن‌ها از بین خواهد رفت و برگه‌های دفتر دیوان‌ها را مختل نخواهد کرد؟