شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سازنده اگرچه ساز نیکو سازد</p></div>
<div class="m2"><p>اما بی ساز ساز چون بنوازد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من آینه ام که می نمایم او را</p></div>
<div class="m2"><p>او خالق من که او مرا می سازد</p></div></div>

دیوان قدر توامان سید نورالدین شاه نعمت الله ولی (به انضمام پیش گویی های شاه نعمت الله ولی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - سید نورالدین ماهانی کرمانی (شاه نعمت الله ولی) - تصویر ۳۱۷

رباعی شمارهٔ ۱۶۲

سازنده اگرچه ساز نیکو سازد
اما بی ساز ساز چون بنوازد
من آینه ام که می نمایم او را
او خالق من که او مرا می سازد

هوش مصنوعی: این شعر به رابطه بین سازنده و ساخته‌اش اشاره دارد. شاعر می‌گوید که اگرچه سازنده آثاری زیبا می‌آفریند، اما بدون وجود ساز، نمی‌تواند آن را به صدا درآورد. همچنین، شاعر خود را مانند آینه‌ای می‌داند که سازنده (خالق) را نمایش می‌دهد و معتقد است که خالق او را می‌سازد و شکل می‌دهد. در واقع، این شعر به وابستگی و ارتباط عمیق بین خالق و مخلوق می‌پردازد.

رباعی شمارهٔ ۱۶۰

رباعی شمارهٔ ۱۶۱

هوش مصنوعی: اگرچه هنرمند به خوبی ساز می‌سازد، اما بدون نوازندگی مناسب، آن ساز نمی‌تواند به خوبی شنیده شود.

سازنده اگرچه ساز نیکو سازد

اما بی ساز ساز چون بنوازد

هوش مصنوعی: من همان آینه‌ای هستم که او را به نمایش می‌گذارم، او خالق من است که مرا شکل می‌دهد.

من آینه ام که می نمایم او را

او خالق من که او مرا می سازد

رباعی شمارهٔ ۱۶۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده