شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر تخت ولایت آن ولی شاه بود</p></div>
<div class="m2"><p>باطن شمس است و ظاهرا ماه بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نوری که از این هر دو نصیبی دارد</p></div>
<div class="m2"><p>روشن بنگر که نعمت الله بود</p></div></div>

دیوان قدر توامان سید نورالدین شاه نعمت الله ولی (به انضمام پیش گویی های شاه نعمت الله ولی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - سید نورالدین ماهانی کرمانی (شاه نعمت الله ولی) - تصویر ۲۸

رباعی شمارهٔ ۱۴۰

بر تخت ولایت آن ولی شاه بود
باطن شمس است و ظاهرا ماه بود
نوری که از این هر دو نصیبی دارد
روشن بنگر که نعمت الله بود

هوش مصنوعی: این متن به توصیف شخصیتی معنوی و والا می‌پردازد که همواره در مقام رهبری و ولایت قرار دارد. او به عنوان ولی و شاه معرفی شده و باطن او به شمس (خورشید) و ظاهر او به ماه تشبیه شده است. نوری که از این دو منبع می‌تابد، نمادی از نعمت الهی و روشنایی است که به همه می‌رسد.

رباعی شمارهٔ ۱۳۸

رباعی شمارهٔ ۱۳۹

هوش مصنوعی: بر تخت حکومت، آن ولی به عنوان پادشاه نشسته بود؛ باطن و حقیقت او مانند خورشید و ظاهرش مانند ماه بود.

بر تخت ولایت آن ولی شاه بود

باطن شمس است و ظاهرا ماه بود

هوش مصنوعی: نوری که از این دو (خورشید و ماه) به ما می‌رسد، به روشنی و زیبایی توجه کن؛ این نعمت خداوند است.

نوری که از این هر دو نصیبی دارد

روشن بنگر که نعمت الله بود

رباعی شمارهٔ ۱۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده