غزل شمارهٔ ۹
از ازل تا ابد خواند مرا
یار من محروم کی ماند مرا
من به غیر او نکردم التفات
حضرت او نیک می داند مرا
عاقبت تاج سر شاهان شوم
گر به خاک راه بنشاند مرا
یک مس بی او نخواهم زد دگر
تا دمی از خویش بستاند مرا
رو بدان درگاه دارم روز و شب
از در خود یار کی راند مرا
تا ز من یابند مردم بهره ها
چون درخت میوه افشاند مرا
نعمت الله را نداند هیچ کس
در همه عالم خدا داند مرا
اطلاعات
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: کتابخانهٔ تصوف
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۹ به خوانش سید جابر موسوی صالحی
حاشیه ها
1398/10/29 11:12
مهدی
دبیت چهارم واژ مس اشتباه است.واژه صحیح نفس است
((یک نفس بی او نخواهم زد دگر
تا دمی از خویش بستاند مرا))
1398/10/29 11:12
مهدی
در مصرع اول واژ ((او)) جا افتاده وزن بهم ریخته است
صحیحش می شود
((از ازل او تا ابد خواند مرا))