هوش مصنوعی: می‌خواهم با حالتی بدون سر و سامان به میخانه مغان بروم، تا از روی درماندگی و به امید پیدا کردن درمانی برای دردهایم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم دور گردن زیبایی عشق خود، زنجیری ببندم و با این حال، دلم هوای گرفتار شدن در چنگال عشق را دارد.

هوش مصنوعی: دارایی و لذت واقعی در میخانه‌ای که پر از سرمستی و شادی است، وجود دارد. از چنین مکان خوشی، من نه‌تنها نمی‌توانم بروم بلکه دلم نمی‌خواهد جایی دیگر بروم.

هوش مصنوعی: وقتی که سرانجام مرگ، زندگی جاودانه‌ای را به من هدیه می‌دهد، به عشق و به خاطر این حقیقت به سوی مرگ خواهم رفت.

هوش مصنوعی: من به سوی خیمه او می‌روم، در حالی که مست و ناکام هستم. چرا باید به دروازه کسی که عاقل است و مستی را درک نمی‌کند بروم؟

هوش مصنوعی: من آرزو دارم که روزی آنچنان محو و ناپدید شوم که به عنوان خاک در زمین به جا بمانم، زیرا به این ترتیب دیگر نخواهم بود و هیچ وزش بادی نمی‌تواند مرا از بین ببرد.

هوش مصنوعی: ای کسی که می‌پرسید به کجا می‌رود این شخص بزرگ ما، باید بگویم که من از سوی خدا آمده‌ام و در نهایت نیز به سوی خدا خواهم رفت.