هوش مصنوعی: دنیا داستانی است که باید بدان توجه کرد، اما وقتی دستاوردی وجود ندارد، چرا باید از آن گلایه کرد؟

هوش مصنوعی: حاکم را رها کن تا خود به حاکمیت بپردازد، تو که هیچگاه حاکم نبوده‌ای، حالا چه کار می‌خواهی با حاکمیت انجام دهی؟

هوش مصنوعی: ما در دریای وسیع و بی‌پایانی قرار داریم و هر کدام از ما در کنار این دریا هستیم. حالا درباره‌ی عمق و حدود این دریا چه می‌توانی بگویی؟

هوش مصنوعی: برخود حکومت کن و از زندگی و عدم به سادگی عبور کن، چرا که در نهایت چه اهمیتی دارد؟

هوش مصنوعی: عقل برعکس دوست تو است و تو فکر می‌کنی که حامی ماست. پس چطور از کسی که به تو ضرر می‌زند، حمایت می‌کنی؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که ما در این مسیر به نهایت خود رسیده‌ایم و اگر نهایتی وجود ندارد، پس برای چه به دنبال آن هستیم؟

هوش مصنوعی: به خاطر عشق او از خودگذشتی کن و بگو در عشق او چرا به فکر حالت هستی!

هوش مصنوعی: دوست به دل تو دائماً الهام می‌زند، اما تو که از این موضوع بی‌خبری، چه می‌کنی با داستان‌ها و گفت‌وگوهایی که می‌شنوی؟

هوش مصنوعی: از نعمت‌های خدا بهره‌مند شو و با رفیقی خوب، جرعه‌ای از می می‌نوش. حالا چه حرفی برای گفتن داری؟