گنجور

غزل شمارهٔ ۱۴۵

قطره‌ای کو به بحر ما پیوست
عین دریا بود به ما پیوست
زندهٔ جاودان بُود به خدا
روح پاکی که با خدا پیوست
نکند میل خویش و بیگانه
آشنا چون به آشنا پیوست
در دو عالم به جز یکی نبود
آن یکی با یکی کجا پیوست
نتواند برید پیوندش
آنکه با اصل خویش واپیوست
در دو عالم ولی والا شد
هرکه با شاه اولیا پیوست
بزم عشق است و عاشقان مستند
ذوق داری به ما بیا پیوست
لطف ساقی نگر که جام شراب
می‌دهد او به دست ما پیوست
نعمت‌الله گنج سلطانی
می‌کند صرف هر گدا پیوست

اطلاعات

وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: کتابخانهٔ تصوف

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

قطره‌ای کو به بحر ما پیوست
عین دریا بود به ما پیوست
هوش مصنوعی: هر قطره‌ای که به دریا می‌پیوندد، در حقیقت خود را به عظمت دریا می‌زند و تبدیل به دریا می‌شود. وقتی چیزی به ما ملحق می‌شود، همانند خود ما می‌شود و به بزرگ‌ترین حالت خود دست می‌یابد.
زندهٔ جاودان بُود به خدا
روح پاکی که با خدا پیوست
هوش مصنوعی: هر روح پاکی که به خداوند متصل شود، همیشه زنده و جاودانه خواهد بود.
نکند میل خویش و بیگانه
آشنا چون به آشنا پیوست
هوش مصنوعی: شاید وقتی که کسی به دوستی نزدیک می‌شود، تمایل‌های خودش و دیگران از یاد برود.
در دو عالم به جز یکی نبود
آن یکی با یکی کجا پیوست
هوش مصنوعی: در این دنیا و آن دنیا، فقط یک چیز وجود دارد و آن یک چیز با هیچ چیز دیگری ارتباط ندارد.
نتواند برید پیوندش
آنکه با اصل خویش واپیوست
هوش مصنوعی: کسی که با اصل و ریشه‌ی خود ارتباط و پیوند دارد، نمی‌تواند از آن جدا شود.
در دو عالم ولی والا شد
هرکه با شاه اولیا پیوست
هوش مصنوعی: در دو دنیا، هر کسی که با صداقت و نزدیکی به اولیا و بزرگان ارتباط برقرار کند، به مقام و منزلت والایی دست پیدا خواهد کرد.
بزم عشق است و عاشقان مستند
ذوق داری به ما بیا پیوست
هوش مصنوعی: محفل عشق برپاست و عاشقان در حال شیدایی هستند. اگر ذوق و شوقی داری، به ما بپیوند.
لطف ساقی نگر که جام شراب
می‌دهد او به دست ما پیوست
هوش مصنوعی: به مهربانی ساقی توجه کن که چگونه به ما جام شراب را می‌دهد و ما را به یکدیگر نزدیک‌تر می‌کند.
نعمت‌الله گنج سلطانی
می‌کند صرف هر گدا پیوست
هوش مصنوعی: نعمت‌الله، گنجی از ثروت پادشاهی را به گونه‌ای خرج می‌کند که هر گدا نیز از آن بهره‌مند می‌شود.

خوانش ها

غزل شمارهٔ ۱۴۵ به خوانش سید جابر موسوی صالحی