امیر شاهی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر من ز فراق چند بیداد رسد؟</p></div>
<div class="m2"><p>تا چند ستم بر دل ناشاد رسد؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فریاد کنم چو نشنوی ناله زار</p></div>
<div class="m2"><p>شاید که مرا ناله بفریاد رسد</p></div></div>

شمارهٔ ۸

بر من ز فراق چند بیداد رسد
تا چند ستم بر دل ناشاد رسد
فریاد کنم چو نشنوی ناله زار
شاید که مرا ناله بفریاد رسد

هوش مصنوعی: این شعر درباره درد و عذاب ناشی از جدایی و فراق است. شاعر از شدت ستم و بی‌رحمی‌های زندگی شکایت می‌کند و به ناامیدی خود اشاره دارد. او با وجود این که فریاد می‌زند و ناله می‌کند، نمی‌داند آیا کسی به صدایش گوش می‌دهد یا نه، و امیدوار است که شاید ناله‌اش بتواند به کمکش بیاید.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: چقدر باید ظلم و بی‌عدالتی را تحمل کنم؟ تا کی باید در دل غم و اندوه زندگی کنم؟

بر من ز فراق چند بیداد رسد؟

تا چند ستم بر دل ناشاد رسد؟

هوش مصنوعی: اگر من فریاد بزنم و تو صدای زاری من را نشنوی، شاید ناله‌ام به کمکم بیاید و به من کمک کند.

فریاد کنم چو نشنوی ناله زار

شاید که مرا ناله بفریاد رسد

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده