امیر شاهی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی، به غم تو عقل و جان رفت</p></div>
<div class="m2"><p>می ده، که تکلف از میان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد تاب و توانم اندر این راه</p></div>
<div class="m2"><p>من هم بروم، اگر توان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>تا شد رخ و زلفت از نظر دور</p></div>
<div class="m2"><p>کام دل و آرزوی جان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>من بودم و دل که قامتت برد</p></div>
<div class="m2"><p>آن نیز بجای راستان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>شاهی که چو لاله غرق خون است</p></div>
<div class="m2"><p>با داغ تو خواهد از جهان رفت</p></div></div>

شمارهٔ ۴۳

ساقی به غم تو عقل و جان رفت
می ده که تکلف از میان رفت
شد تاب و توانم اندر این راه
من هم بروم اگر توان رفت
تا شد رخ و زلفت از نظر دور
کام دل و آرزوی جان رفت
من بودم و دل که قامتت برد
آن نیز بجای راستان رفت
شاهی که چو لاله غرق خون است
با داغ تو خواهد از جهان رفت

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

ساقی، به غم تو عقل و جان رفت

می ده، که تکلف از میان رفت

شد تاب و توانم اندر این راه

من هم بروم، اگر توان رفت

تا شد رخ و زلفت از نظر دور

من بودم و دل که قامتت برد

شاهی که چو لاله غرق خون است

با داغ تو خواهد از جهان رفت

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات