هوش مصنوعی: اگر دلم نمی‌سوزد، پس این حسرت و اندوه من از کجا آمده است؟ اگر آتش در خانه‌ام وجود ندارد، پس چرا این همه دود در هوا است؟

هوش مصنوعی: سرانجام وقتی که انسان باید از دنیا برود، تمام اندیشه‌ها و غم‌هایی که در زندگی داشت چه ارزشی خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: آنکه با چشمانی که به ناز نگاه می‌کند، تیر غمزه‌اش به دل هر کسی می‌نشیند. وقتی سرنوشت برای ما مقدر شود، دیگر چه فکری به حال زود و دیر کردن داریم؟

هوش مصنوعی: درد دلم هرچند که درمانش را تشخیص می‌دهی، اما بهبودی حاصل نمی‌شود. خواهش می‌کنم بگو، چگونه می‌توانم درد خود را درمان کنم؟

هوش مصنوعی: اگر این لباس زهد و تقوا را به خاطر ریا و نمایش نیندوخته‌ای، پس بگو که این دل زرین و پر از طمع چه معنا دارد؟

هوش مصنوعی: در یک شب، ای آرامش جان، از زلف آشفته‌ات بپرس که هدف نهایی دل‌های پریشان چیست؟

هوش مصنوعی: تا کی باید در سختی و زحمت سلطنت و احترام به رقبای خود زندگی کنیم؟ ما بندگان هستیم؛ چرا باید یکی از ما را قبول کنند و دیگری را رد کنند؟