امیر شاهی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سروی از باغ ارم سایه بر این خاک انداخت</p></div>
<div class="m2"><p>که به تیغ مژه در هر جگری چاک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چند گاهی دلم از داغ بتان ایمن بود</p></div>
<div class="m2"><p>باز عشق آمد و این شعله به خاشاک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>عقلم از بادیه عشق تو بیمی میداد</p></div>
<div class="m2"><p>همتم رخت در این راه خطرناک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>همه از رشک خط و عارض رنگین تو بود</p></div>
<div class="m2"><p>چمن اوراق گل و سبزه که بر خاک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>شاهی آن سهم سعادت که نشان میدادند</p></div>
<div class="m2"><p>ناوکی بود که آن غمزه بیباک انداخت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

سروی از باغ ارم سایه بر این خاک انداخت
که به تیغ مژه در هر جگری چاک انداخت
چند گاهی دلم از داغ بتان ایمن بود
باز عشق آمد و این شعله به خاشاک انداخت
عقلم از بادیه عشق تو بیمی میداد
همتم رخت در این راه خطرناک انداخت
همه از رشک خط و عارض رنگین تو بود
چمن اوراق گل و سبزه که بر خاک انداخت
شاهی آن سهم سعادت که نشان میدادند
ناوکی بود که آن غمزه بیباک انداخت

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

سروی از باغ ارم سایه بر این خاک انداخت

که به تیغ مژه در هر جگری چاک انداخت

چند گاهی دلم از داغ بتان ایمن بود

باز عشق آمد و این شعله به خاشاک انداخت

عقلم از بادیه عشق تو بیمی میداد

همتم رخت در این راه خطرناک انداخت

همه از رشک خط و عارض رنگین تو بود

چمن اوراق گل و سبزه که بر خاک انداخت

شاهی آن سهم سعادت که نشان میدادند

ناوکی بود که آن غمزه بیباک انداخت

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات