هوش مصنوعی: پرنده‌ی دل به سوی خانه‌اش می‌رود و آرزوهایش را به باغی که متعلق به خودش است می‌کشاند.

هوش مصنوعی: در این قفس چه اندازه می‌تواند کسی محبوس باشد؟ جایی برای او نیست جز منزل خودش.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد لب‌های تو می‌افتم، جانم پر از عشق و عشق‌بازی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر فکر تو به جان من نمی‌تواند باشد، پس چرا خود را به زدن بر لب آورده‌ای؟

هوش مصنوعی: نور چشمان ما به دلیل زیبایی توست، پس نگاهت را از ما دور نکن.

هوش مصنوعی: زمانی که کام خسرو شیرین شد، فرهاد همچنان به کندن کوه ادامه داد.

هوش مصنوعی: شمشیرت را بکش و مرا بزن، ولی از من نپرس که آیا گناهی بر گردنم هست یا نه.