هوش مصنوعی: زمانی که فکر و خیال قامت زیبای تو بر من حاکم شد، در دل من با عظمت و بلندی اراده‌ات، درخت طوبی که نماد بهشت است، در اندیشه‌های کوتاه و محدود من نشسته است.

هوش مصنوعی: من تنها به زنجیرهای زلف تو گرفتار نیستم، بلکه هر یک از موهای تو، چندین اسیر همچون من را به بند کشیده است.

هوش مصنوعی: ما بی‌پناهان در آستان تو هستیم، ای بزرگوار. از فضل و نعمت بی‌پایانت خواهش می‌کنیم گاهگاهی به ما نظر افکنی.

هوش مصنوعی: هرچند تو از درد دل ما بی‌خیالی، اما این تیر محبت تو در فردا حتماً دل ما را التیام می‌بخشد.

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که عشق و غم را پنهان کنم، باز هم باید روزی این احساسات را افشا کنم و به همه نشان دهم که چه حالتی دارم.