هوش مصنوعی: در جمع‌ها وقتی صحبت از آن لب‌های زیبا و میگون می‌شود، گویی صراحی از دلش خون گریه می‌کند و در دلش اندوه نهفته است.

هوش مصنوعی: من یک قایق می‌سازم از اقیانوس افکارش، چشمانم را به سمت جایی می‌برم که شب‌ها از نوک پیکان‌های نیل و جیحون عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، هر کسی که زلف‌های او را ببیند، حتی اگر از نظر عقل کامل باشد، به عشق او دیوانه می‌شود.

هوش مصنوعی: دل که به خاطر آن زلف در هم پیچیده به سمت لب‌های تو می‌کشد، انگار که افعی آن را نیش زده و حالا به دنبال دارویی می‌رود.

هوش مصنوعی: یک زیبایی مانند آن چشمان مغرور و نازک، در حالتی بی‌خبر و مست، به سرعت به سوی خانه‌اش می‌دود.