شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا به تیغ ستم اندر دل من چاک انداخت</p></div>
<div class="m2"><p>آه سوزنده من شعله در افلاک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر خدنگی که بزد بر دل پر درد مرا</p></div>
<div class="m2"><p>کشته سرو روان سایه براین چاک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>مکشم از جگر خسته من پیکان را</p></div>
<div class="m2"><p>کز سر ناز از آن غمزه بی باک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>خانه مردم چشمم همگی ویران شد</p></div>
<div class="m2"><p>بس که غم سیل در آن خانه غمناک انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>شاهدی عقل و خرد را همگی درهم کرد</p></div>
<div class="m2"><p>آتش عشق تو چون شعله در ادراک انداخت</p></div></div>

دیوان شاهدی به ضمیمهٔ کتاب تحفهٔ شاهدی  » تصویر 29

شمارهٔ ۳۱

تا به تیغ ستم اندر دل من چاک انداخت
آه سوزنده من شعله در افلاک انداخت
هر خدنگی که بزد بر دل پر درد مرا
کشته سرو روان سایه براین چاک انداخت
مکشم از جگر خسته من پیکان را
کز سر ناز از آن غمزه بی باک انداخت
خانه مردم چشمم همگی ویران شد
بس که غم سیل در آن خانه غمناک انداخت
شاهدی عقل و خرد را همگی درهم کرد
آتش عشق تو چون شعله در ادراک انداخت

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

تا به تیغ ستم اندر دل من چاک انداخت

آه سوزنده من شعله در افلاک انداخت

هر خدنگی که بزد بر دل پر درد مرا

کشته سرو روان سایه براین چاک انداخت

مکشم از جگر خسته من پیکان را

کز سر ناز از آن غمزه بی باک انداخت

خانه مردم چشمم همگی ویران شد

بس که غم سیل در آن خانه غمناک انداخت

شاهدی عقل و خرد را همگی درهم کرد

آتش عشق تو چون شعله در ادراک انداخت

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات