شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>قدت سرو گفتیم و رویی نداشت</p></div>
<div class="m2"><p>چو زلف تو هم مشک بوئی نداشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فرات  ار چه سیل در سیل بود</p></div>
<div class="m2"><p>چو چشمم بسی جست و جویی نداشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>دل ریش من هر شبی تا سحر</p></div>
<div class="m2"><p>بجز ذکر تو گفت و گویی نداشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>محیط ار چه در خویشتن غرقه بود</p></div>
<div class="m2"><p>چو مژگان من آب رویی نداشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>بحسرت چو شد شاهدی زیر خاک</p></div>
<div class="m2"><p>جز آن خاک کو آرزویی نداشت</p></div></div>

دیوان شاهدی به ضمیمهٔ کتاب تحفهٔ شاهدی  » تصویر 25

شمارهٔ ۲۷

قدت سرو گفتیم و رویی نداشت
چو زلف تو هم مشک بویی نداشت
فرات  ار چه سیل در سیل بود
چو چشمم بسی جست و جویی نداشت
دل ریش من هر شبی تا سحر
بجز ذکر تو گفت و گویی نداشت
محیط ار چه در خویشتن غرقه بود
چو مژگان من آب رویی نداشت
بحسرت چو شد شاهدی زیر خاک
جز آن خاک کو آرزویی نداشت

شمارهٔ ۲۵

شمارهٔ ۲۶

قدت سرو گفتیم و رویی نداشت

چو زلف تو هم مشک بوئی نداشت

فرات  ار چه سیل در سیل بود

چو چشمم بسی جست و جویی نداشت

بجز ذکر تو گفت و گویی نداشت

محیط ار چه در خویشتن غرقه بود

چو مژگان من آب رویی نداشت

بحسرت چو شد شاهدی زیر خاک

جز آن خاک کو آرزویی نداشت

شمارهٔ ۲۶

اطلاعات