شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۲۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت</p></div>
<div class="m2"><p>که جان نثار قدومت کنم ز روی ارادت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نهاده‌ام سر تسلیم بر ارادت محبوب</p></div>
<div class="m2"><p>که بنده را نبود رسم و راه غیر عبادت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>دلا بکوش که خود را کنی نشانه تیرش</p></div>
<div class="m2"><p>که این بود به حقیقت نشان گلیم سعادت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بسوزش دل و خون جگر گواه چه حاجت</p></div>
<div class="m2"><p>سرشک سرخ و رخ زرد بس بود به شهادت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>بخون وصل تو آمد چو شاهدی بگدایی</p></div>
<div class="m2"><p>به بوسه ای بنوازش که این بس است زیادت</p></div></div>

دیوان شاهدی به ضمیمهٔ کتاب تحفهٔ شاهدی  » تصویر 23

شمارهٔ ۲۵

قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت
که جان نثار قدومت کنم ز روی ارادت
نهاده ام سر تسلیم بر ارادت محبوب
که بنده را نبود رسم و راه غیر عبادت
دلا بکوش که خود را کنی نشانه تیرش
که این بود به حقیقت نشان گلیم سعادت
بسوزش دل و خون جگر گواه چه حاجت
سرشک سرخ و رخ زرد بس بود به شهادت
بخون وصل تو آمد چو شاهدی بگدایی
به بوسه ای بنوازش که این بس است زیادت

شمارهٔ ۲۳

شمارهٔ ۲۴

قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت

که جان نثار قدومت کنم ز روی ارادت

نهاده‌ام سر تسلیم بر ارادت محبوب

که بنده را نبود رسم و راه غیر عبادت

دلا بکوش که خود را کنی نشانه تیرش

که این بود به حقیقت نشان گلیم سعادت

بسوزش دل و خون جگر گواه چه حاجت

سرشک سرخ و رخ زرد بس بود به شهادت

بخون وصل تو آمد چو شاهدی بگدایی

به بوسه ای بنوازش که این بس است زیادت

شمارهٔ ۲۴

اطلاعات