شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت</p></div>
<div class="m2"><p>چه عقده ها که از او در دل حزین انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد از محبت تو خاک سجده گاه ملک</p></div>
<div class="m2"><p>چو سرو قامت تو سایه بر زمین انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>رخ تو گاه بگویند ماه و گه خورشید</p></div>
<div class="m2"><p>مرا به مهر رخت شوق آن و این انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>ببرد دانش و هوش و خرد ز من زلفت</p></div>
<div class="m2"><p>کنون کرشمه چشمت نظر برین انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>گرفت دل ز هوا و نشاند در جگرم</p></div>
<div class="m2"><p>کمان ابروی تو هر چه از کمین انداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>مکن ملامت احوال شاهدی ای شیخ</p></div>
<div class="m2"><p>فراق یار و غم رویش اندرین انداخت</p></div></div>

دیوان شاهدی به ضمیمهٔ کتاب تحفهٔ شاهدی  » تصویر 20

شمارهٔ ۲۲

چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت
چه عقده ها که از او در دل حزین انداخت
شد از محبت تو خاک سجده گاه ملک
چو سرو قامت تو سایه بر زمین انداخت
رخ تو گاه بگویند ماه و گه خورشید
مرا به مهر رخت شوق آن و این انداخت
ببرد دانش و هوش و خرد ز من زلفت
کنون کرشمه چشمت نظر برین انداخت
گرفت دل ز هوا و نشاند در جگرم
کمان ابروی تو هر چه از کمین انداخت
مکن ملامت احوال شاهدی ای شیخ
فراق یار و غم رویش اندرین انداخت

شمارهٔ ۲۰

شمارهٔ ۲۱

چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت

چه عقده ها که از او در دل حزین انداخت

شد از محبت تو خاک سجده گاه ملک

چو سرو قامت تو سایه بر زمین انداخت

رخ تو گاه بگویند ماه و گه خورشید

مرا به مهر رخت شوق آن و این انداخت

ببرد دانش و هوش و خرد ز من زلفت

کنون کرشمه چشمت نظر برین انداخت

گرفت دل ز هوا و نشاند در جگرم

کمان ابروی تو هر چه از کمین انداخت

مکن ملامت احوال شاهدی ای شیخ

فراق یار و غم رویش اندرین انداخت

شمارهٔ ۲۱

اطلاعات