شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست</p></div>
<div class="m2"><p>خوشا سری که سرانجامش آستانه اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به کشتنم ز چه رو دم به دم بهانه کند</p></div>
<div class="m2"><p>چو کشتنم به حقیقت در آن بهانه اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ترا چه زانکه دل از درد و داغ او پرشد</p></div>
<div class="m2"><p>چو درد و داغ هم از او و خانه خانه اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>چو لاله داغ وی از دل برون نخواهم کرد</p></div>
<div class="m2"><p>که سر ز خاک چو بر دارم آن نشانه اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>مشام روح باشعار شاهدی تر ساز</p></div>
<div class="m2"><p>که آب روی سخن نظم عاشقانه اوست</p></div></div>

دیوان شاهدی به ضمیمهٔ کتاب تحفهٔ شاهدی  » تصویر 20

شمارهٔ ۲۱

خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست
خوشا سری که سرانجامش آستانه اوست
به کشتنم ز چه رو دم به دم بهانه کند
چو کشتنم به حقیقت در آن بهانه اوست
ترا چه زانکه دل از درد و داغ او پرشد
چو درد و داغ هم از او و خانه خانه اوست
چو لاله داغ وی از دل برون نخواهم کرد
که سر ز خاک چو بر دارم آن نشانه اوست
مشام روح باشعار شاهدی تر ساز
که آب روی سخن نظم عاشقانه اوست

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست

خوشا سری که سرانجامش آستانه اوست

به کشتنم ز چه رو دم به دم بهانه کند

چو کشتنم به حقیقت در آن بهانه اوست

ترا چه زانکه دل از درد و داغ او پرشد

چو درد و داغ هم از او و خانه خانه اوست

چو لاله داغ وی از دل برون نخواهم کرد

که سر ز خاک چو بر دارم آن نشانه اوست

مشام روح باشعار شاهدی تر ساز

که آب روی سخن نظم عاشقانه اوست

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات