هوش مصنوعی: خوش به حال دلی که عشق او را دارد و نشانه‌های او را می‌بیند. خوش به حال سَرِی که سرانجام به درگاه او می‌رسد.

هوش مصنوعی: چرا هر لحظه بهانه‌ای برای کشتن من می‌آوری، وقتی در واقعیت خود این بهانه تو هستی که سبب مرگ من می‌شود؟

هوش مصنوعی: چرا از این ناراحتی و غم دل خود را پر کردی، در حالی که این درد و غم هم از او نشأت می‌گیرد و او خود در خانه‌اش وجود دارد؟

هوش مصنوعی: مانند لاله، من هرگز داغ او را از دل خود دور نخواهم کرد، زیرا وقتی که سرم را از خاک بلند کنم، آن نشانه از او باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: بوی روح را با نغمه‌ای خوشتر پر کن، زیرا که زیبایی کلام عاشقانه او مانند آبی است که به آن جلوه می‌بخشد.