هوش مصنوعی: روزی نادانی به نزد خواجه محمد کُجُجان رفت.

هوش مصنوعی: ای آقا، هر چیزی که وجود دارد، من هستم. به حرف‌های من گوش بده و آنها را بپذیر.

هوش مصنوعی: خواجه می‌فرماید که آفتاب نیازی به گواهی ندارد، زیرا روشنی‌اش خود به‌تنهایی آشکار است و نیازی به شهادت دیگران ندارد.

هوش مصنوعی: نور خورشید به خودی خود یک نشانه و گواه برای وجودش است. تو هم می‌تانی بشنوی که بخشش (داده) و گیرنده (ستده) در حال تبادل هستند.

هوش مصنوعی: پاسخ زیبا و روشنی به آن بزرگوار داده شد که شایسته و مناسب اوست.

هوش مصنوعی: همه کلمات او به همین صورت می‌باشد، مانند خورشید و ماه که نورافشانی می‌کنند.

هوش مصنوعی: در واقع، دل و جان همه ما مانند توده‌ای از خاک هستند که درون آن حقیقتی نهفته است.

هوش مصنوعی: مرد توحید به خود نمی‌بالد و نمی‌گوید که من هستم، حتی اگر مانند ستاره‌ای روشن باشد.

هوش مصنوعی: افراد مومن و خداشناس به گفت‌وگو نیاز ندارند، زیرا سخن و گفتار بدون نشانه‌ای از من معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: من و او مانند دو همزاد هستیم که هیچ سنخیتی با هدف یکتاپرستی نداریم.

هوش مصنوعی: نور و تاریکی هرگز با هم نمی‌آیند. وزش باد سرد شمع را خاموش می‌کند.

هوش مصنوعی: راه رسیدن به یکتاپرستی و توحید، نیازمند حرکت و تلاش است و در عمق دریا نمی‌توان به سادگی نفس کشید و زندگی کرد.

هوش مصنوعی: بدون رضایت، اعتماد و خالص بودن، چگونه می‌توان به ادعای یکتایی پرداخت؟

هوش مصنوعی: سخن درباره‌ی وحدت زمانی از فرد ناآگاه برمی‌خیزد که جز باعث بدنامی نمی‌شود.