هوش مصنوعی: آدم نادانی از جُنید پرسید که چه چیزی دلیلی بر وجود خداوند است.

هوش مصنوعی: پیر گفت: صبح خود به‌حدی روشن است که نیازی به چراغ ندارد.

هوش مصنوعی: صبح به نور خودش احتیاج ندارد و نیازی به چراغ ندارد چون در حجاب شب قرار ندارد و از تاریکی رهایی یافته است.

هوش مصنوعی: تمام جهان روشنی‌اش از نور خورشید است و جایی برای نور کم و کوچک چراغ نیست.

هوش مصنوعی: عشق و محبت در فضای اطراف به‌قدری قوی و روشن است که نیازی به نور شمع نیست؛ حتی ذره‌ای کوچک هم نمی‌تواند در برابر آن قدرت عشق مقاومت کند.

هوش مصنوعی: کسی که در پاسخ به فرمانی از طرف خداوند در عالم الست، گفت «بله»، فقط یک ذرّه است و در مقابل عظمت و بزرگی خداوند محصور و محدود است.

هوش مصنوعی: ذره‌ای از نور خورشید می‌درخشد و در عین حال، به سمت او با شتاب حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: درست است که عشق به جان تعلق می‌گیرد، اما این عشق به قدری عمیق و قوی است که هیچ‌گاه از جست‌وجو و طلب آن کم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در آسمان مانند دایره‌ای بزرگ ایستاده‌است، به‌گونه‌ای که هوای زیر پا را نادیده گرفته است.

هوش مصنوعی: وقتی او در این مسیر قدم گذاشت، با دست محبتش آن را به کمر خود بست.

هوش مصنوعی: در این حالت زیبا و دلنشین، همه چشم‌ها مجذوب جمال او شده‌اند.

هوش مصنوعی: وجود او مانند رو و چهره‌اش، چیزی است که قابل مشاهده است و دیدن آن، تجربه‌ای است که درک می‌شود.

هوش مصنوعی: او به خواسته خود دست یافت، بی‌خبر از آنکه چه کسانی نمی‌توانند او را ببینند.