گنجور » شیخ محمود شبستری » سعادت نامه » باب اول » فصل اول » بخش ۲

بخش ۲ - عین الیقین

بهر تأکید آیت قرآن

بشنو از عقل واضح برهان

هیچ ممکن به خویش هست نشد

شیب و بالا، بلند و پست نشد

دور باطل، تسلسل است محال

اوست پس مبدء و بدوست مال

زانکه بر بود ذات خود موقوف

نشود کس چو وصف بر موصوف

نرسد جملۀ دوم به نخست

هر دو گردند منتهی به درست

ممکنیّت ز ممکنی منفک

نشود بی خلاف و شبهه و شک

هرگز او واجب الوجود نشد

منبع فضل و فیض و جود نشد

واجب آنگه نمیشود ممکن

گردش ذات کی بود ممکن

زانکه قلب حقایق است محال

حاش للّه ز ایزد متعال

خود گرفتم که میبگشت صفات

منقلب کی شود حقیقت ذات

صفت ذات هم نمیگردد

هیچ هستی عدم نمیگردد

صفت او چو اوست پاینده

هم نمود است و هم نماینده

وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)

قالب شعری: مثنوی

منبع اولیه: کتابخانهٔ تصوف

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.