تفسیر ابیات ۱ و ۲ فوق:

پندی ارزشمند از عارف شهیر قرن هشتم:

ای انسان به این دنیا و کسانی که به آن دلبسته اند اعتنایی نکن. و از برای امور دنیوی و بی مرادی های آن رنجش و غم به خود راه مده. که این جهان همانند کاروانسرایی در مسیر ابدیت است. و ناگاه بایست رخت سفر را بست و بسوی جهان باقی شتافت.

به مصداق بخشی از آیه ۲۰ سوره مبارکه حدید: 

"اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ"(بدانید که زندگانی دنیا به حقیقت بازیچه‌ای است طفلانه و لهو و عیّاشی و زیب و آرایش و تفاخر و خودستایی با یکدیگر و حرص افزودن مال و فرزندان).