هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه است که از جایی باارزش مانند معدن طلا، چیزی را به دریا می‌فرستند و از جایی دیگر مانند کان گوهر، به دیگری چیزی می‌آورند.

هوش مصنوعی: یک شبه بدون فکر این اشعار را در مدح تو نوشتم، اما روزها در مورد ارسال آن تأمل کردم.

هوش مصنوعی: عشق عمیق و شدت احساسات من به قدری زیاد است که به ذهنم نمی‌رسد که می‌توان آبی پاک و زلال را به سمت کوثر (چشمه‌ی حیات) فرستاد.

هوش مصنوعی: آتش عشق باعث شده بود که من احساس کنم دارای قدرتی هستم، اما در واقع نادانی من بود که به جای طلا، مس را به معدن فرستادم.

هوش مصنوعی: من مانند بلبل، به خاطر دوری از گل، در اندیشه‌ای خاموش و خاموشم. فکر می‌کنم چگونه می‌توان صدای زاغ را به خواننده‌ای ارسال کرد.

هوش مصنوعی: شعر من را بیان کردن، همانند این است که بخواهم خاکستر را به آتشگاه زردشت بفرستم.

هوش مصنوعی: این عبارت به این معناست که وقتی کسی به یک هنری یا مهارتی می‌پردازد، باید ابزار و وسایلی مناسب برای آن کار را به همراه داشته باشد. در واقع، مانند این است که اگر جواهرات زیبا و باارزشی وجود داشته باشد، نباید آن‌ها را به افرادی که تخصص یا ابزار مناسب برای کار با آن‌ها را ندارند، سپرد، زیرا نتیجه‌ای نخواهد داشت. به طور کلی، این جمله تأکید بر اهمیت تناسب بین مهارت و ابزار مورد استفاده دارد.

هوش مصنوعی: ذهن تو مانند جام جمشید است و در آن، زندگی‌بخش و خوشگوار وجود دارد؛ اما نمی‌توان با یک جرعه از این شراب، آن را پر کرد.

هوش مصنوعی: هر چیز در جایگاه خود زیبا و مناسب است. نمی‌توان از باغ بهشت میوه برداشت و همچنین پرنده‌ای مانند طاووس را با زاغ مقایسه کرد. هر کدام از این موجودات و چیزها، ویژگی‌ها و ارزش‌های خاص خود را دارند که نباید نادیده گرفته شوند.

هوش مصنوعی: در جمع ملک نمی‌توان در شب چراغی برپا کرد و در روز نمی‌توان به آسمان ستاره‌ای فرستاد.

هوش مصنوعی: اگر چیزی از جنس طلا و نقره یا گوهر و الماس باشد، وقتی به ابراهیم می‌رسد، چگونه می‌توان به او بت آزر داد؟

هوش مصنوعی: از باغ خلاقیت و ذوق خود بی‌ثمرم، و این میوه‌ درخت وجودم که تلخ و ناچیز است، حتی اگر به شیرینی و حلوا تبدیل شود، نمی‌توانم برای آن شکرگزاری کنم.

هوش مصنوعی: تو در هر گوشه از دنیا محبوبی و شعر تو به مانند سپاهی است که شایسته است به هر سرزمینی فرستاده شود.

هوش مصنوعی: عقل مسیح می‌گوید که فرستادن لشکری به نزد کسی مانند تو، که مهدی است، به هیچ وجه مناسب نیست؛ چرا که تو خود شایسته‌تر از آنی که نیاز به این کار داشته باشی.

هوش مصنوعی: که هیچ چیزی در دستانم نیست که شایسته و مناسب مقام تو باشد، بنابراین برای خدمت به تو، خواهم که سرم را تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: کسی که تلاش می‌کند تا سعادت را به دست بیاورد، ممکن است با شهری مانند شیراز دست و پنجه نرم کند، اما نمی‌تواند خاک را به آسمان بفرستد. این به این معناست که برخی چیزها در طبیعت خودشان محدودیت دارند و نمی‌توان آن‌ها را به تغییرات بزرگ و غیرممکن واداشت.

هوش مصنوعی: اگر ما نتوانیم به هم نزدیک شویم، ارتباط از راه ارسال پیام، همچنان ارزشمند است و نزدیکی جسمانی کمتر از آن نخواهد بود.

هوش مصنوعی: من در دل خود پر از صداقت و محبت هستم و نکات زیادی از بزرگ‌ترین سخنوران و از خادمان آنها دارم که می‌توانم منتقل کنم.

هوش مصنوعی: در آن حضور، که مانند خاک، زر خشک سلطنت را دارد، به گدایان اجازه بده تا شعرهای تر و تازه‌ای ارسال کنند.