هوش مصنوعی: ای شاه، هنگامی که به درگاه تو رسیدم، مانند غلامانت به احترام آمده‌ام. برایم عیب نگذار که من با دست خالی و بی‌هنر به در تو آمده‌ام.

هوش مصنوعی: دیروز به دنبال آینده رفتم، شاید کاری کنم. اما امروز ناگهان به در بازگشتم و به حالتی مانند گدا درآمدم.

هوش مصنوعی: روح من، به عقب بازگرد، چون گوی که به میدان پرتاب می‌شود، به سوی این عرصه آمدم و در آنجا به سر رسیدم.

هوش مصنوعی: هر جا که رفتم، غمت پیش از من آنجا حضور داشت. وقتی از دست غمت ناراحت شدم و برگشتم، باز هم به دنبال من آمده بود.

هوش مصنوعی: در بازار جهانی به هر سو سرک کشیدم و مانند نقره در میان جمعیت جابه‌جا شدم، اما در نهایت به سرچشمه و اصل خود برگشتم، مانند طلا.

هوش مصنوعی: در آن سوی دیگر، باغی که روزی شاداب و پرگل بود، حالا خشک و بی‌حیات شده است. اما بوی گل‌های تازه مرا به آنجا می‌کشاند و یاد آن روزهای خوش را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: من از کنار تو که نور خورشید از وجود تو می‌تابید و مانند هلال زخمی رفته بودم، حالا مانند قمر به سوی تو بازگشته‌ام.

هوش مصنوعی: من از این دریا که امواجش مانند جواهر می‌درخشند و شفاف هستند، به مانند ابری که بخاری از آن در رفته، دور شده بودم و حالا مثل باران دوباره برمی‌گردم.

هوش مصنوعی: به منظور فهمیدن معانی گوناگون در زیبایی‌های دنیا، یکی‌یکی به تماشای اشکال و صورت‌ها رفتم و دوباره به سوی خودم برگشتم.

هوش مصنوعی: در هر ذره، حکمت و دانش وجود دارد و من مانند خورشیدی در آن ویرانه‌ها به جستجوی آنان پرداختم و پس از نگاه کردن، بار دیگر به اصل خود بازگشتم.

هوش مصنوعی: من مانند بچهٔ پرنده‌ای هستم که در جایی به زمین خورده و بال و پرش شکسته است. اما حالا دوباره بال و پرهایم بازگشته و به آسمان پرواز کرده‌ام.

هوش مصنوعی: مدتی در جایی گرفتار بودم و به یاد آمد که در آن وقت، لذت چشیدن این آب و غذا را احساس کردم و دوباره به آنجا برگشتم.

هوش مصنوعی: در آنجا مانند مگس فراوان نشستم و دهانم را به طعم تلخ و شور باز کردم. اما هیچ طعمی را شیرین‌تر از این ندیدم و از شکر دور شدم.

هوش مصنوعی: اینجا شکرستان تو، مثل من، جایی برای مگس نیست. تو مرا از این طرف دور کردی، ولی من از طرف دیگر دوباره برگشتم.

هوش مصنوعی: مانند شخصی که در گوشه‌ای تنها نشسته و به جمعی از عسل‌دانان می‌نگرد، به تنهایی زندگی می‌کردم. وقتی گلی را دیدم که از درختی شکفته و به سمت آسمان رفته، دوباره به زندگی بازگشتم و از انزوا خارج شدم.

هوش مصنوعی: من همچون زنبوری هستم که بدون برگ و گل مانده‌ام، اما بوی بهار از طرف تو به مشامم می‌رسد. این بوی دلنشین مرا به سمت ساختن عسل می‌کشاند، اما به سوی تلخی‌ها هم باز می‌گردم.

هوش مصنوعی: در سفر همراه دیگران به ضرر رسیدم، اما در کنار تو و در ماندن نزد تو، بهره‌مند شدم و همین دلیل شد که از سفر برگشتم.

هوش مصنوعی: زمانی در بالای این کوه بودم و به کنار دریا رفتم و از آنجا عبور کردم، اکنون دوباره بازگشته‌ام.

هوش مصنوعی: دل من در درخشش عشق تو مانند صدفی بود که گوهری درونش نهفته است. من در ابتدا یک قطره بودم، اما بعد از تجربه‌ای گرانبها، دوباره به شکل گوهر بازگشتم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق‌های دوری که دارند، من به یعقوبیان نابینا خبر از یوسف را به کنعان بردم و حالا بازگشتم.

هوش مصنوعی: آنچه که می‌گویم، تماماً توصیف حال من است و هر چیزی که درباره خوبی‌ها و بدی‌ها گفته‌ام، از خودم برگرفته شده است.

هوش مصنوعی: من مانند مجنونان به سمت کوی لیلی می‌رفتم تا شاید دارویی برای دیوانگی‌ام پیدا کنم، اما دوباره به حالتی دیوانه‌تر بازمی‌گشتم.