هوش مصنوعی: پستهٔ آن بت که شیرینی لب‌هایش را می‌نماید، با سخنان شیرین خود بر من که دلی دیوانه دارم، شکر و شادی نثار کرد.

هوش مصنوعی: او با مهارت و زیبایی سخن گفت و با لطف خود به من منتقل کرد، همان‌طور که بلبل با لطافت و طوطی با شیرینی حرف می‌زند.

هوش مصنوعی: در حالتی سرحال و خوش بودم که محبوبم با ناز و لطف خاص خود مرا از حال و هوای مستی خارج کرد و جان جدیدی بخشید. او با نگاه خیره‌کننده و لبانی شیرین، تأثیر عمیقی بر من گذاشت.

هوش مصنوعی: در دل من به قدری احساس و شوق ایجاد شده که نگاهی از نرگس زیبای مستش، بر من تاثیری عمیق گذاشته و من را حتی در حالت هشیاری به جنون و شیدایی کشانده است.

هوش مصنوعی: در دل خسته من، عشق او مانند شراب به قدری حضور پیدا کرد که هیچ دارویی برای درمان این حالت من مؤثر نبود.

هوش مصنوعی: ببین ای آقا، من نسبت به خوبان همچون سر هستم که برای بدن ضروری است و همچون علم که به دستار وابسته است.

هوش مصنوعی: همه با دوستان خوب و مهربان معاشرت کن، زیرا هرکسی که با تو دوست است، لزوماً به معنای واقعی دوست تو نیست. کسی که در کنار گل باشد، ممکن است خار هم باشد.

هوش مصنوعی: شاعر هرچند که خورشید و ماه را با هم مقایسه کند، اما این کار باعث نمی‌شود که قیمت ماه کمتر از دینار شود.

هوش مصنوعی: به جای نگران بودن از اینکه سرنوشت چگونه بر زندگی‌ام تأثیر می‌گذارد، بهتر است به یاد داشته باشم که همه چیز با دقت و زیبایی خلق شده است و قضا و قدر همواره در حال کار کردن هستند.

هوش مصنوعی: وجود من مانند یک کارگاه است که در آن هنرمندان به طور مداوم در حال خلق و نقش زدن بر زیبایی‌ها هستند.

هوش مصنوعی: هرچند در ظاهر زیبا و خوشایند است، اما در واقعیت، روی زمین افراد خوب و نیکو فراوانند.

هوش مصنوعی: صورت او نه همچون ماه است که درخشش خاصی داشته باشد و نه بویی دارد مانند گل‌های رنگارنگ.

هوش مصنوعی: هر بهار، وقتی که از چمن روحی به سوی عالم غیب پر می‌کشد، با صداقت به تماشای زیبایی‌ها و گل‌های چهره‌ام می‌آید.

هوش مصنوعی: گل به زیبایی‌های گلستان شکوفا شد و از سر شوق به نزد گل آمد و بوی من را به او هدیه آورد بهار.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم، از همین جا که من هستم، دیدار محبوبی که عاشقانه در دل دارم، در خرامی گل نمایان شود.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای کسی که چهره‌ات چون گل رنگینی دارد، بوی تو را بادی به همراه خود می‌آورد و آرامش من را از من می‌برد.

هوش مصنوعی: چه کسی بود که در باغی قدم بزند و با یک جام شراب به یاد درد و غم‌های عشق یار بیفتد؟

هوش مصنوعی: ما برای تماشای زیبایی تو آمده‌ایم، اگر در را باز نکنی، خارهایمان بر دیوار می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای زاغ سیاه، تو چگونه می‌توانی حرف بزنی در حالی که طوطی با سخن شیرینش در حال صحبت است و از منقار آن شکر می‌ریزد؟

هوش مصنوعی: در این بیت گفته شده که تو هرگز به گنج و عشق من نخواهی رسید، زیرا باید از این پوست و ظاهر دنیایی خود خارج شوی، مانند ماری که از پوست خود می‌گذرد.

هوش مصنوعی: سخنان تو جادو و سحر است، نه شعر. مانند موم که در برابر گرما تغییر شکل می‌دهد، در بازار از خود چیزی نداشته باش.