هوش مصنوعی: در این دنیا، افرادی که فقط به جسم خود اهمیت می‌دهند، به واقع مرده‌اند. تنها کسی که به خاطر عشق و احساسات عمیقش دچار درد شده و برای معشوقش جانش را فدای می‌کند، زنده است.

هوش مصنوعی: در نزد انسان‌های آگاه و با روح، در این جهان و جهان دیگر، کسی وجود دارد که از نوشیدنی تلخ عشق دوست به حالت مستی رسیده است.

هوش مصنوعی: عشق هرچند که می‌تواند خطرناک و دردآور باشد، اما با این حال زندگی شیرین و با ارزش است. وجود عشق انسان را زنده نگه می‌دارد و بدون آن زندگی به معنای واقعی خوب نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در روشنایی عشق جاودان، زندگی به آن کسی که صبح اجلش فرارسید، مانند چراغی خاموش شد.

هوش مصنوعی: اگر که با عشق به کشته شدن تن در نداده‌ای، بیدار شو و بدان که نفس کافرت تو را به سوی نامردی می‌کشاند، ای آقا، که ایمان نداری.

هوش مصنوعی: اگرچه شیطان تا روز قیامت زنده خواهد ماند، اما وقتی نفس سرکش تو از بین رفت، شیطان نیز از پا درآمد.

هوش مصنوعی: وقتی دل از دنیا و زندگی جدا شود، بدن از بند خدمت و زحمت آزاد می‌گردد و مانند سلیمان که بر دیوان سلطنت می‌کرد، دیگر نیازی به جنگ و مبارزه نیست.

هوش مصنوعی: زمانی که نفس انسان تمام می‌شود و او از دنیا می‌رود، دل او در حقیقت به نوعی به جهان دیگری می‌رسد. در این حالت، مانند زمانی است که شیر به سرزمین خود بازمی‌گردد و نشان از حاکمیت و قدرت دارد، همچون دوران ساسانیان که اقتدار و عظمت بود.

هوش مصنوعی: از مردم درخواست نکن و از خدا روزی خود را بخواه، زیرا کسی که به درگاه او نیاز دارد، راحت زندگی می‌کند و راحت از دنیا می‌رود.

هوش مصنوعی: فرد گدا که به خاطر نداشتن مال و ثروت در نظر مردم خوار و ذلیل بود، به محض اینکه در نزد شخص توانگر و ثروتمند قرار گرفت، به احترام و ارزش دست پیدا کرد و نان میوه مردانگی‌اش را خورد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، جانم را زنده نگه می‌دارم؛ زیرا طبیعت پرحرف و بی‌جا، برای نفس و خودخواهی، مقام ولایت را چون جان مرده است.

هوش مصنوعی: معاویه برای یزید مثل سگ عمل کرد و تخت خلافت را مثل یک شیر به او تسلیم کرد.

هوش مصنوعی: هزاران نفر مانند تو قبل از تو مرده‌اند و از این رو تو در راحتی هستی که حالا این اتفاق افتاده یا آن مرد رفته است.

هوش مصنوعی: از ترس اینکه آب نخورند، اگر حیوانات متوجه شوند که یکی از آن‌ها در میانشان مرده است، واکنش نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: سفیر فرغانی، که عمری سختی کشید، نتوانست به کارهای نیک بپردازد، اما از گناهان خود پشیمان شد و با همین عذر از دنیا رفت.