هوش مصنوعی: عشقی که آن معشوق در عسل کرده، انگار همچون انگشتی است که از درد و زخم جدایی معشوقش خسته و رنجور نشده است.

هوش مصنوعی: هرچند که درد و غم جدایی همچون نیش مگس به ما آسیب رسانده، اما در پایان به خوشبختی و شیرینی وصال آن محبوب دست یافته‌ایم.

هوش مصنوعی: وقتی به او گفتم ای محبوب، منبع قوت زندگی‌ام کجاست، به سرعت انگشتش را بر روی لعل درخشانی گذاشت.

هوش مصنوعی: وقتی که لعل و جواهر او به دست نمی‌آید، ما هم از حسرت آن شدیداً در عذاب هستیم، مثل کودکان شیرخوار که از شیر مادرشان محروم شده‌اند و انگشت می‌مکید.

هوش مصنوعی: جستجوی وصل عشقش به دل من آسیب زده و غم او باعث شده است که مانند خارهایی که در انگشت فرومی‌روند، دلم را خسته کند.

هوش مصنوعی: دستم در میان گیسوان او است و دل من بی‌قرار است، مانند زمانی که می‌خواهم در میان تارهای ساز انگشت بزنم.

هوش مصنوعی: من هزار بار به تو گفتم، ای ملامت‌کننده، که اگر به خطای او نگاه کنی، انگشتت را بر روی کلماتش بگذار و بر سخن خود تأمل کن.

هوش مصنوعی: خطی که مانند آرایشگری چمن، گل‌ها را با عطر مشک بر صورت انگشتانش مالیده، به زیبایی می‌نماید.

هوش مصنوعی: در این نوشتار، جز عشق هیچ چیز دیگری معنا ندارد. پس اگر به این عشق دست یافتی، انگشتت را از آن بردار.

هوش مصنوعی: نگاه کن که چطور دل من به خاطر غم او، از درد و ناراحتی مانند دست زخمی شده است.

هوش مصنوعی: اگر غم و اندوه مانند خاری بر دل من نشسته باشد، و تو می‌خواهی که این درد را از من بگیری، بی‌زحمت و با دقت، دستت را به سوی من دراز کن.

هوش مصنوعی: با زیبایی و نیکی که او دارد، در زمانه کسی به اندازه‌اش نیست. برای گواهی بر این موضوع، کافی است انگشت خود را به سوی او نشان دهیم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به وصل او برسی، باید خودت را آماده کنی و به تلاش و کوشش بپردازی. در غیر این صورت، حتی اگر بخواهی با ترفند و حقه به هدف برسی، به نتیجه‌ای نخواهی رسید و وضعیتت مانند ماری می‌شود که به دور خود می‌پیچد، بی‌فایده و بی‌ثمر.

هوش مصنوعی: آیا به خاطر خشمت، من در چنگال اندوه تو مانند یک شمشیرم؟ یا به خاطر بی‌رحمی‌ات، انگشت‌نما بر دست روزگار شده‌ام؟

هوش مصنوعی: تو چه فردی هستی که عزیزان مانند زنان مصر به خاطر تو زار زار گریه می‌کنند و از تو فاصله می‌گیرند؟

هوش مصنوعی: من از درد و حسرت عمرم که بی‌تو سپری شد، هزار بار انگشت ندامت را به دندان می‌زنم.

هوش مصنوعی: در زمان سختی و در شرایط دشوار، وقتی که دل‌ها به سفر و دوری می‌روند، به گونه‌ای ناخودآگاه در چنگال اضطراب و فشار قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: دعا می‌کنند و دست‌ها را به‌سوی آفتاب چهره‌ات بلند می‌کنند، مانند روزه‌داران که در عید به‌سوی ماه انگشت می‌گیرند.

هوش مصنوعی: دست من مانند سمندر است که در آتش نمی‌سوزد، حتی اگر شعله‌های عشق تو به انگشتانم برسد.

هوش مصنوعی: داستان ما و ناراحتی‌ات شبیه به قصه‌ای است که درباره شتری سرگردان و درهم‌پیچیده در مهار دستانش گفته می‌شود.

هوش مصنوعی: برای این که بتوانم به وصالت برسم، امیدم مانند هزار انگشت دراز شده است.

هوش مصنوعی: من هر چقدر هم که با سختی و زحمت به وصال محبوب نزدیک شوم، همه شیرینی آن را خواهم چشید، حتی اگر مجبور شوم روزی هزار بار دندان بر انگشت بگذارم و از حسرت بگریم.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که مانند دست‌هایم که به زیبایی و لطف تو نیاز دارند، بر سر انگشتانم نشسته‌ام و منتظر نعمت تو هستم.

هوش مصنوعی: دست کم فاصله‌ای که از سر درگاه تو تا آسمان وجود دارد، به اندازه چهار انگشت است و من با خیالات و تصوراتی که دارم، این راه را طی می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که در کوی تو گدای نان است و باید به سلاطین خدمت کند، نه تنها در حق تو بلکه در حق شاه و شهریار هم تبعیض قائل نشده است.

هوش مصنوعی: دلی که محبت تو را مثل نگینی در خود نداشت، نمی‌تواند در خود غم تو را همچون انگشتری بر دست سوار کند.

هوش مصنوعی: عشق تو به من آموزگار و راهنما شد و به من فهماند که کسی که به هنر و هنروری مشغول است، در واقع خود را به شکل خاصی نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر دنیا حتی به ظاهری شیرین و جذاب تبدیل شود، نباید در آن غرق شد و باید از ورود به آن با احتیاط و دوراندیشی خودداری کرد.

هوش مصنوعی: این شعر به اهمیت و ارزش شعر اشاره دارد. در واقع، شاعر می‌گوید که برای دستیابی به ثروت و طلا نباید ارزش و زیبایی شعر را از دست داد، زیرا شعر مانند ناخن است که اگرچه کوچک و پیش پا افتاده به نظر می‌رسد، اما جزء ضروری و ارزنده‌ای از وجود ماست و نباید آن را نادیده گرفت. ارزش شعر در زندگی انسان‌ها کمتر از ارزش مادی نیست و باید به آن احترام گذاشت.

هوش مصنوعی: هر چند که برای بدست آوردن طلا (زر) تلاش می‌شود، اما مرد کاردان و هنرمند هرگز هنر و حرفه‌اش را به قیمت گزاف نمی‌فروشد.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته شده است که اشعار و هنر شعر سرایی، به مانند ابزاری در دست افراد بزرگ و توانمند است. به عبارتی دیگر، شعر و هنر به کسانی تعلق دارد که توانایی خاصی دارند و می‌توانند احساسات و افکار خود را به خوبی بیان کنند.

هوش مصنوعی: چون توصیف زیبایی‌ات در این شعر به این خوبی است، پس شایسته است که دست خود را بیشتر از انگشتانش ارزشمند نسازد.

هوش مصنوعی: هرچند که تمام اعضای بدن به کمک و نیاز یکدیگر وابسته‌اند، اما در نهایت، هر کدام از آنها به عنوان جزء جداگانه و مهمی از کل بدن محسوب می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر به خودم نگاه کنم، از ناخن‌هایم می‌فهمم که دستم مانند درختی است با شاخه‌ها و انگشتان.

هوش مصنوعی: وقتی که از بزرگانی که در شعر سرآمدند فاصله گرفتم، جایز بود که خاطره‌ای از خود به جا بگذارم.

هوش مصنوعی: وقتی در دنیا به مقام والای خلافت رسیدم، از بین همه خواسته‌ها و ظواهر دنیایی، فقط اختیار انگشت را برای خود انتخاب کردم.

هوش مصنوعی: وقتی که صحبت از دل من برخاست و خواسته‌ای در آن شکل گرفت، احساساتم را به گونه‌ای تحت تأثیر قرار داد که مانند خارهایی در انگشتانم احساس درد و ناراحتی کردم.

هوش مصنوعی: وقتی دست محبت تو بر دل من اثر گذاشت، خطی که نوشت، آنقدر عمیق و تاریک بود که مانند چند نامه نامفهوم به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: زنی سیاه‌پوش به خاطر رنگ زرد مرکب، بر روی صفحهٔ سفید کاغذ، انگشتش را به حرکت درآورده است.

هوش مصنوعی: من از هیچ کس نمی‌ترسم چون که قدرت شعر من به اندازه‌ی قدرت پنجه‌ی شیر محکم و استوار است.

هوش مصنوعی: شایسته است که سخنانم را در جایگاه بلند و بزرگ قرار دهم، چون خلاقیت و طبع من، مانند دستی کارآمد، مرا یاری می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که این شعر از قلم من جاری شد، به گونه‌ای درآمد که مانند رنگ حنا، نشانی از افتخار بر انگشتانم نقش بست.

هوش مصنوعی: اکنون مانند سنگ محک که به کار صرافی می‌آید، سخنان درست و ارزشمند را مشخص می‌کند و عیار آن را همانند انگشتان دست نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: از تأثیر طبیعی خود مانند انگشتر سلیمان در میان مردم مشهور شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر قلم مانند عصای موسی باشد، شایسته است که در این سخن، مانند معجزه روشنایی داشته باشم، ای نگار انگشت.

هوش مصنوعی: وقتی که قلم زیبایی‌های تو را نوشت، چگونه ممکن است که انگشتان من که نگارندهٔ آن زیبایی‌ها هستند، عاری از ارزش و زیبایی باشند؟

هوش مصنوعی: به خاطر آنکه خاک پای تو را بر سر دل خود بگذارم، با دست خویش به اندازه‌ی زیاد انگشتانم از تو درخواست کردم.

هوش مصنوعی: هر یک از افراد مانند انگشتری هستند که نگین زینت‌بخش آن‌ها، در شهرت و مقام‌شان به او تعلق دارد. درست مانند انگشتری که نگینش در احترام و ارزشش به آن افزوده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دستش را به خوبی پرورش دهی، مانند شاخه‌ای خواهد بود که در بهار جوانه می‌زند و برگ می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر تو به دقت به نشانه‌ها و اشاره‌ها توجه کنی، رازهای زیادی از این دریا و عمق آن را خواهی فهمید.

هوش مصنوعی: برای دور کردن غم و ناراحتی، این شعر را بخوان. یعنی وقتی که غصه را از دل خود دور می‌کنی، انگشتت را به کار ببر.

هوش مصنوعی: به لطف تو، سیف فرغانی مانند انگشتری سلطنتی بر دست شاه، زیبا و آراسته شده است.