هوش مصنوعی: به من اجازه دادند که با یک نگار صحبت کنم، هرچند که من از عشق او دلی شکسته داشتم.

هوش مصنوعی: این تصویر زیبا که امروز به من رسیده است، روزی به دیگری داده نخواهد شد.

هوش مصنوعی: ناگهان فرصتی برای گفتگو با یاری پیدا کردم که به جز انتظار برقراری ارتباط با او، راه دیگری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر پای رقیبش در حالتی باشد که من بتوانم به او حمله کنم، ممکن است بخاری را که به خاطر یک گل روشن شده به سمت او پرتاب کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که پایم را در راه عشق او گذاشتم، دیگر نتوانستم از آنجا دور شوم و دلم در هیچ کاری سامان نمی‌یافت.

هوش مصنوعی: مرا با قدرت و قهر خود مجبور کرد و به زانو درآورد. از آستین شب کمک طلب کن تا دستی را به سوی من بفرستد.

هوش مصنوعی: اگر نگین زیبایی چون لعل را داشته باشم که به خوبی اش معروف باشد، و اگر همچون تو کسی را بشناسم که نام آور باشد، دستم را به او می‌دهم.

هوش مصنوعی: من با زیبایی و جذابیتی که دارم، مانند درختی که بهار را تزئین کرده، خود را به نمایش می‌گذارم و می‌خواهم که همه زیبایی‌هایم را نشان دهم.

هوش مصنوعی: در این مبارزه، ای دوست! دل را از او بگیر نه جان را. زیرا همان‌طور که اگر پیاده‌ای با سوار دیگری روبرو شود، پیاده برتری دارد.

هوش مصنوعی: وقتی در دام عشق تو گرفتار شدم، دیگر نمی‌توانم از چنگال تو رها شوم و هیچ کنترلی بر خود ندارم.

هوش مصنوعی: ای دوست، تو برای من چنان باارزش و محترمی هستی که حتی خاک پای تو را هم در دست دارم. اگرچه به نظر می‌رسد در مقابل تو فقیر و بی‌چیزم، اما محبت و ارادت من به تو کم نیست.

هوش مصنوعی: من در شهر تو بیگانه هستم و از خودم ناامید نباش. اکنون که به تو امید بسته‌ام، مانند کسی هستم که به امیدواری دست یافته است.

هوش مصنوعی: اگر فرصتی پیش بیاید که برای یک شب کنار تو باشم، جانم را از درد جدایی نجات می‌دهم.

هوش مصنوعی: در این محله‌ی سیف فرغانی، خانه ندان. اگر محبوب و یاری به تو ندهد، بهتر است که اینجا نمانی.

هوش مصنوعی: برو، زیرا در این بازار فقط استخوان نصیب تو خواهد شد و قصاب به سگ خود چیزی بیشتر از آن نمی‌دهد.