هوش مصنوعی: ای نسیمِ صبح که عطر خوش تو را با خود می‌آوری، همراه با تو بوی دلبر دلنشین ما نیز به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: سلطان ماه به درگاه خود نیکویی و خوبی می‌بخشد؛ چرا که او مانند ستاره‌ای است که در میان لشکری می‌درخشد.

هوش مصنوعی: آیا کسی را دیده‌اید که صورتی زیباتر از روی او باشد؟ آیا کسی شعری را خوانده که بالاتر از مدح و ستایش او باشد؟

هوش مصنوعی: نیازی به تزیین و زیبایی در جایی نیست که دوست قدم می‌گذارد، چرا که آن مکان به قدری باارزش و خوشبو است که خود به طور طبیعی زیبا و معطر خواهد بود.

هوش مصنوعی: در جایی که او حضور دارد، شب وجود ندارد، زیرا نور و روشنی او آنقدر فراوان است که حتی آفتاب نیز در برابر نور او سایه‌اش کوچک به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: من خود را مثل یک درویش می‌دانم و در این شهر افرادی مانند من زیادند. عشق او به قدری ارزشمند است که می‌تواند آدمی را به ثروت و بی‌نیازی برساند.

هوش مصنوعی: ای نیکی و زیبایی جهان، تو همچون ملک سنجر در حسن و زیبایی هر غلام هستی.

هوش مصنوعی: در نزدیکی و نزدیک شدن به تو، دستان کسی که در خدمت توست، از سرش پایین‌تر است.

هوش مصنوعی: جان به شکل تو روح و زیبایی خود را نشان می‌دهد، اما معنای واقعی در کلمات نهفته است که نمی‌توان به سادگی آن را بیان کرد.

هوش مصنوعی: برای انسان درهای زیادی بسته است، اما ای تو، برگرد که برای فرشتگان هیچ مانعی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در توصیف زیبایی‌های تو، همه شگفت‌زده‌اند که این نوع شعر و نثر از کدام شاعر سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: روی زمین تاریک، قطرات خالصی چون مروارید از صدفی به شکل باران ریخته شده‌اند، اما این باران از ابرهایی کدر و تیره به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: دوست را چگونه می‌توانم در شعر وصف کنم وقتی که کاغذ دیوان من بی‌احساسی می‌شود؟ زیرا گفتگو از او زنده و پرشور است.

هوش مصنوعی: وقتی سخن از دوست به میان می‌آید، هر چه که گفته می‌شود را فراموش کن و فقط به آنچه دوست می‌گوید گوش کن، چون سخن او از هر چیزی لذت‌بخش‌تر است.

هوش مصنوعی: وقتی که یار و دوست در کنار نیست، هر گفت و گویی بی‌مفهوم و آزاردهنده می‌شود. اگر دوستی وجود نداشته باشد، سخن گفتن از عشق هم بی‌ارزش و انکارکننده حقیقت خواهد بود.