هوش مصنوعی: تو که به زیبایی و آرایش دنیا عادت کرده‌ای، طبیعت من همیشه در توصیف تو شکرگزاری و ستایش است.

هوش مصنوعی: وقتی به ماه نگاه می‌کنی، رنگش زرد می‌شود و روز هم وقتی رخسار تو را می‌بیند، چشمانش خیره می‌ماند.

هوش مصنوعی: یا لب‌های خود را به عشق‌بازان بده تا از وصال تو بهره‌مند شوند، یا به گونه‌ای رفتار کن که هرگز چهره‌ات را به کسی نشان ندهی.

هوش مصنوعی: تو بوسه‌ای به من دادی و بعد از آن دور شدی. لب‌های خود را جلو بیاور تا دوباره آن بوسه را برسانم، اگر اجازه بدهی.

هوش مصنوعی: از شدت انتظار وصال تو، روزها به سختی بر من می‌گذرد و نمی‌دانم چرا همچنان منتظر فردا هستم.

هوش مصنوعی: چشمم به شدت به خاطر آرزوی دیدارت گریه کرده تا جایی که خواب از چشمانم برود و قدرت دیدن را از دست بدهم.

هوش مصنوعی: ای دل بی‌تجربه، طمع در آب خنک نداشته باش، زیرا تنها بر آتش می‌افزایی. چرا که درختی که بر آن تکیه کرده‌ای، همیشه در معرض باد قرار دارد.

هوش مصنوعی: یک ذره که در آرزوی خورشید گم شده، و یک قطره که برای یافتن دریا تلاش می‌کند.

هوش مصنوعی: من از این در خارج نمی‌شوم، چرا که گروهی از عاشقان چهره معشوق را می‌بینند و بر عقیده خود راسخ هستند.

هوش مصنوعی: بلبل اگر از باغ بیرون نرود، نمی‌تواند زیبایی گل‌ها را ببیند و اگر به مکان‌های نامناسب برود، همچون زاغ در زباله می‌شود. بنابراین، برای دیدن زیبایی‌ها، باید در محیط مناسب بماند.

هوش مصنوعی: سیف فرغانی در این شعر به انتظار کسی اشاره می‌کند که امیدوار است او به زودی به خانه‌اش بازگردد و با شور و شوق وارد شود. او به نوعی ابراز longing و حسرت می‌کند که این شخص هر چه زودتر به او بپیوندد.