هوش مصنوعی: چه نیکوست که تو چهره‌ات همچون خورشید تابان است و زیبایی‌ات در لطف و مهربانی‌ات نمایان است. اگر تو در دل کسی را نبندی، او در هیچ حالتی نمی‌تواند به من آسیب برساند.

هوش مصنوعی: اگر زیبا رویان خود را بیارایند، تو که نیازی به زینت نداری، زیبایی‌ات به قدری است که دنیا را زینت می‌دهد.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان کسی را پیدا کرد که در زیبایی تو بتواند مانند پسته‌ای شیرین باشد و به مانند سنبل و سمن برازنده و خوشبو گردد؟

هوش مصنوعی: اگر هدف از تلاش و کوشش فقط این باشد که روزی به خوشی و زیبایی دست یابیم، مانند گلی که در باغ سر از خاک بیرون می‌آورد و به لطف و محبت می‌بالد.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی تو مانند گل است، پس نبودن فضائل و آداب از تو باعث می‌شود که نتوانند چنین چیزی را درباره‌ات بگویند.

هوش مصنوعی: اگر روزی از دل یک درویش دلی به دست آوردی، ناراحت نباش، زیرا اگر روزی خوشبختی به تو روی آورد، یک شب در کنار او بودن، به جانت اضافه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: حالت مسکینی که نه به خاطر شایستگی‌اش به تو وصل می‌شود و نه از تو تحمل و صبری می‌بیند، چه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: من به خاطر نگرانی از این که ممکن است به من بگویند که شایسته حضور در پیشگاه آن حضرت نیستم، با افکاری بسیار به آنجا می‌روم.

هوش مصنوعی: اگرچه مردم با شگفتی به چهره تو خیره می‌شوند، اما اگر تو چهره‌ات را نشان دهی، حتی هزاران نور هم این نگاه را راضی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: تو از من دور نیستی؛ چون تو در دل من مانند یک فکر و در چشمانم مانند یک دید وجود داری.

هوش مصنوعی: ای جان، چه زمانی می‌تواند به تو دسترسی پیدا کنم، زمانی که من خود را رها کنم و در آن لحظه بگوید که تو در راهی؟

هوش مصنوعی: تو مثل یک شیرینی هستی ای پادشاه، که مانند فرهاد، در عشق تو، عده‌ای مثل مگس‌ها دور دکان شیرینی فروشی جمع می‌شوند.

هوش مصنوعی: حالا ای سیف فرغانی، تو که پاهایت در راه خسته شده، بار سنگینی را که بر دوشت است، از گردن بینداز تا بتوانی استراحت کنی.