هوش مصنوعی: عزیزم، تو همچون عروسی هستی که زیبایی‌ات باعث شده آفتاب و ماه از شرم چهره‌ات در سایه بمانند.

هوش مصنوعی: برای تماشای چهره‌ی زیبای تو که چون ماه می‌درخشد، شایسته است اگر آفتاب بر در خانه‌ات حلقه بزند.

هوش مصنوعی: صورت زیبای تو پس از این، مانند نور خورشید قدرت خود را از دست می‌دهد و حتی در آب هم مانند سیلی تاریک به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: ما مانند ستاره‌ها هستیم و تو مانند خورشید، نور ما از روشنایی چهره تو نشأت می‌گیرد؛ پس بر ما نتاب و ما را نران.

هوش مصنوعی: از زمانی که چشمم به زیبایی تو باز شد، دیگر خواب چهره‌ات را هرگز در خواب ندیدم.

هوش مصنوعی: بر اثر غم و اندوه، چهره‌ام همچون آب زلال پاک شده و از گریه‌هایم مانند باران، هر لحظه حباب‌های خُود را به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: وقتی تو با چهره‌ی زیبایت شرمگین می‌شوی، عرق تو به مانند گلاب بر گل می‌افتد و هر بار که عرق می‌کنی، جلوه‌ای خاص و دلربا به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: زلف تو چون پرده‌ای، چهره‌ات را پنهان کرده است. همان‌طور که خورشید پشت ابر پنهان می‌شود، چهره‌ات هم در سایه زلف‌هایت مستتر است.

هوش مصنوعی: هرگز پیش نیامده که بار دیگر سیف (شمشیر) بر روی او بیفکنی، در حالی که تو به حال مستی و خراب به او نگاه می‌کنی.

هوش مصنوعی: کسی جامی را در دست گرفته که وقتی نور به آن می‌تابد، مانند این است که صورتش از زیبایی شراب سرخ شده است.