هوش مصنوعی: دیروز صبح، آن معشوق با چهره‌ای مثل آفتاب از کنار من عبور کرد، همان‌طور که ماه در میانه کوچه‌ها می‌گذرد.

هوش مصنوعی: خورشید به دلیل زیبایی و درخشندگی چهره‌اش، شرمگین است و به همین خاطر مانند سایه‌ای که از تابش آفتاب دور می‌شود، از جلوه‌گری خود کم می‌کند.

هوش مصنوعی: گفتم آیا قصد رفتن به حمام را داری؟ او گفت: برو، تو هم بیا، اما با هیچ‌کس درباره‌اش صحبت نکن.

هوش مصنوعی: وقتی ساعتی گذشت، من به درون رفتم و مردم از بیرون صحبت می‌کردند و گفتگو می‌کردند.

هوش مصنوعی: دیدم که زنی زیبا و با وقار در کنار حوض نشسته است، همانطور که گلی تازه شکفته در کنار جوی آب خودنمایی می‌کند.

هوش مصنوعی: آب می‌کرد تا تن و بدنش را بپوشاند و شراب به لب‌های او می‌زد که مانند سنگی بر کوزه بود.

هوش مصنوعی: حمام که نه رنگ و بویی داشت، به خاطر زیبایی و عطر چهره و موهای او، مانند گل و مشک شده است.

هوش مصنوعی: موهای سیاه و خوش‌بوی او به گونه‌ای باز شده که گویی در میان آن‌ها، موی دیگری گم شده است.

هوش مصنوعی: در میدان خوشی خبری نیست و من به خاطر بازی به تعبیر بندگی درآمدم. دستم به سمت لبهای آن معشوق رفته، همانند گوی که در بازی چوگان به این سو و آن سو پرتاب می‌شود.

هوش مصنوعی: در آن لحظه‌ای که من به شدت تقاضا می‌کردم، او با ناز و ادعا پاسخ می‌داد، چون هیچ ترس و نگرانی از رقیب و رنجش در دلش وجود نداشت.

هوش مصنوعی: او دید که اشک‌های من به شدت جاری است و مشتی گل به من داد تا دلم را از این اندوه پاک کند.

هوش مصنوعی: پس گفت سیف که ای هاله‌ی حیران، چه چیزی باقی مانده است؟ وقتی فرصتی یافته‌ای، باید حرف خود را بگویی.

هوش مصنوعی: اگر به وصال محبوبی دست یافته‌ای، باید در آن رابطه باقی بمانی؛ زیرا این خوشبختی که به دست آورده‌ای، ارزشی ندارد که به دنبالش بگردی.