هوش مصنوعی: برای جلب رضایت تو، هر بهانه‌ای که باشد قابل قبول است، و لب‌های تو به قدری دل‌نشین است که هر کس می‌خواهد آنها را ببوسد.

هوش مصنوعی: اگرچه تو لطف و محبت کنی، اما بدون داشتن پول و ثروت نمی‌توان به خواسته‌ها رسید.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن شکر از لب تو، باید کیسه خراج مصر را پر کرد.

هوش مصنوعی: بوسه‌ای که بر تو می‌زنم، برایم ارزش زیادی دارد. می‌دانم که از تو فقط همین مقدار می‌توانم درخواست کنم.

هوش مصنوعی: درخت سرو بالای تو میوه‌هایی دارد و این میوه‌ها متعلق به آن درخت است که می‌توان از آن‌ها بهره برد.

هوش مصنوعی: در این داستان، بحث درباره‌ی این است که از درخت سرو، توقع میوه‌ یا ثمره‌ای نمی‌توان داشت. به عبارت دیگر، اگر از چیزی یا کسی که ویژگی‌های خاصی دارد، انتظار چیز دیگری داشته باشیم، در واقع اشتباه کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگرچه از معدن چیزی به من ندهند، اما مشکلی نیست؛ من می‌توانم گوهری ارزشمند بیافرینم.

هوش مصنوعی: به این معنی است که ما انتظار متوجه شدن و رسیدن به ثروت و گنجینه‌ای از تو داریم، و به دنبال این هستیم که از چه طریقی می‌توان به آن دست یافت.

هوش مصنوعی: هرچه از در تو به سوی درویش بیفتد، او هرگز امید نخواهد داشت که چیزی از کس دیگری بگیرد.