هوش مصنوعی: در پیشگاه تو که در آنجا، سلطنت می‌کنی، عشق تو به ما جامی عطا کرده است که به وسیله آن به خوشی‌ها می‌رسیم.

هوش مصنوعی: من در سایه‌ای آرام و ساکت بودم مانند میوه‌ای که هنوز نرسیده است، اما تابش عشق تو آمد و مرا از خامی‌ام دور کرد.

هوش مصنوعی: من از عشق به دل خود آزادیدم، چون خر که بیرون از مسیر می‌رود، اسبم بدون لگام می‌شود.

هوش مصنوعی: من اقدام می‌کنم به بوسیدن پای غم تو، چرا که وقتی حکم عشق تو را به من داده‌اند، دیگر نمی‌توانم به راحتی قدم در راه خواسته‌هایم بردارم.

هوش مصنوعی: من زیبایی چهره‌ات را بیان می‌کنم و هیچ‌کس نمی‌تواند حال و احوال شیرین‌تر از این را که نظامی وصف کرده بیان کند.

هوش مصنوعی: در مقابل صف خوبان، چهره دلربای تو به قدری زیباست که مانند محرابی برای نماز امام می‌درخشد.

هوش مصنوعی: در مکانی که زیبارویان از طلا سکه می‌زنند، تو با سنگ عقیق، که رنگین و شفاف است، به عنوان نگین شناخته می‌شوی.

هوش مصنوعی: جسم من مانند آبی است که در جامه‌ای زینتی نمایان است، همانند شرابی خوش‌طعم که در شیشه‌ای شفاف قرار دارد.

هوش مصنوعی: من به شعر شیرین تو دل بسته‌ام و از تو انتظار بوسه‌ای دارم که مثل شکر باشد. همیشه طوطی‌ها به خاطر خوش‌گویی‌شان معروف بوده‌اند.

هوش مصنوعی: دوستی که با دل شکسته‌ام به من کمک کرد، باعث شد که شکار بزرگی برای من رقم بخورد، حتی با وجود اینکه دام‌هایم پاره و خراب شده بودند.

هوش مصنوعی: دلم را که دوست دارم، اگرچه دور است، باز هم به من راهی می‌دهد. حتی اگر آنچه را که از من گرفته، دوباره به من برگرداند، کارش درست نیست.

هوش مصنوعی: این غم و اندوهی که داریم، آنقدر عمیق و پیچیده است که نمی‌توان آن را با توضیحات ناقص بیان کرد، چرا که این داستان به مرگ و پایان زندگی ارتباط دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که این غزل را می‌خواند، می‌داند که من زمانی مانند سعدی فقیه و عالم بودم، اما اکنون به رندی و زندگی ساده و عامیانه روی آورده‌ام.