هوش مصنوعی: وقتی که از سر لطف و مهربانی‌ات به خاطر گناهانم بخواهی به من کمک کنی و از خطرهایی که به خاطر آنها دارم رهایی‌ام بخشی، دلگرم می‌شوم.

هوش مصنوعی: حضور خداوند، نعمت بزرگ و خاصی است و شایسته است که از روی لطف و بزرگواری، عشق و محبت را به سوی ما به نمایش بگذارد. وقتی که انسان در پژ مری عشق و عشق ورزی گرفتار می‌شود، باید با دستگیری و رحمت او دوباره به سراغ نور و رحمت بی‌نهایتش بیاید.

هوش مصنوعی: می‌گویی اگر نتوانم مدتی به تو نگاه کنم، به یک لحظه اینچنین از جلوی چشمانم می‌روی.

هوش مصنوعی: نگران گناهانت نباش، زیرا اگر چیزی در دل تو وجود دارد، مثل غباری است که به سادگی می‌توان آن را کنار زد و از آن عبور کرد.

هوش مصنوعی: اگر مشقت‌ها و مشکلات تو را از پا درآورند، عشق واقعی تو باعث نمی‌شود که ایمان و ارادتت به محبوب تغییر کند. در چنین حالتی، باید با قدرت و استقامت بیشتری به عشق‌ات ادامه دهی.

هوش مصنوعی: هرگز به وصلت نخواهم رسید، حتی اگر مانند خاک زیر پای تو در گذر باشم و تو از این مسیر برامدی.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که من تصویری از آن دور را می‌بینم که تو یکبار دیگر مست و سرمست از آغوشم بلند می‌شوی؟

هوش مصنوعی: من به تو علاقه‌مندم و درگیر عشق تو هستم، ولی تو به من می‌گویی که الان وقت مناسب برای جدا شدن از این عشق نیست.

هوش مصنوعی: اگر دل سرد و بی‌روحی داشته باشی، حتی وقتی در حال رقص و پایکوبی هستم، اگر به شعرهای شادابم گوش بدهی، ممکن است به زندگی و شور و شوق روی آورده و بیدار شوی.

هوش مصنوعی: دیروز کرامت تو به من گفت که نمی‌خواهم، چون گدایان از در من بیرون می‌روی.

هوش مصنوعی: سعدی، ای فرغانی، آرام بگیر و نگذار مانند پرنده‌ای که وقتی به او ضربه می‌زنند از روی درخت بیفتد، تو نیز از موقعیت خود پایین بیایی.