هوش مصنوعی: دل به من گفت که چرا چنین یاری داری، مثل بلبل که می‌گوید تو باغی داری.

هوش مصنوعی: من نه در این دنیا کسی مانند تو را دوست دارم و نه به خاطر زیبایی‌ات، چون خودت یاری داری که تو را دوست دارد.

هوش مصنوعی: وقتی چشمانت را می‌بینم، به تو می‌گویم که ای ماه، حال تو چطور است و آیا درد و رنجی داری؟

هوش مصنوعی: من بدون تو دلم پر از دلتنگی است و بر تو چیزی جز حسرت باقی نمانده که از من خسته شده‌ای.

هوش مصنوعی: در میان گلزار عشق، چه رنگی می‌تواند باشد وقتی که رقبای زیادی، همچون خار، در آن وجود دارند؟

هوش مصنوعی: من و تو که تنها نیمه‌ای از جان یکدیگر هستیم، چه بگوییم وقتی کسی مانند من توانگر و خواهان تو را دارد؟

هوش مصنوعی: ای ماه، مرا در پی روز وصل خود نگه‌دار، چون ستاره‌ای که در تمام شب بیدار است.

هوش مصنوعی: کی به من نوبت وصالت می‌رسد، در حالی که تو هزاران عاشق و طلبکار دیگری داری؟

هوش مصنوعی: تو از هر زمان و مکانی بهتر و ارزشمندتری، پس دیگر چه نیازی به فخر و افتخار است، چگونه می‌توانم بگویم که من از تو بهترم؟ تو از من برتری و بی‌نیاز از عیب‌جویی هستی.

هوش مصنوعی: اگرچه تو مثل لیلی برای من عزیز هستی، اما نباید مجنون را این‌گونه تحقیر کنی.

هوش مصنوعی: امروز تو از عاشق شدن کمتر داری و کمین عاشقت، به مانند سیف فرغانی، بسیار است.