هوش مصنوعی: تو پادشاه زیبایی و من در بین گدایان تو تنها یکی هستم، پس چگونه می‌توانم برای تو اهمیتی داشته باشم وقتی که این همه بی‌نوا داری؟

هوش مصنوعی: وصلت به مانند خوانی است که سلطان آن را قرار داده و بی‌نصیب مانده‌ها و نیازمندان از این سفره محروم‌اند. ای زنان! گوشه‌ای از این سفره را بشکنید، زیرا بر در خانه‌تان صد نفر گدا وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگرچه چهره زیبای تو سپاه دل‌ها را تسخیر کرده، اما نمی‌دانی که پشت سر تو چقدر احساسات و دل‌های شکسته پنهان است.

هوش مصنوعی: بر روی سر بگذار کلاهی را که از زیبایی خاصی برخوردار است، زیرا با این وجود تو در این جسم، روحی داری که گویی دو جهان را در خود جای داده‌است.

هوش مصنوعی: اگر نام خداوند رحمان باشد، درست است که جایگاه افتخار او باشد، زیرا دل عاشق همچون عرش و مکانی متعادل و مرکز است.

هوش مصنوعی: ای دوست، وقتی که تو را دیدم، تمام سختی‌ها و مشکلات را نیز دیدم. اگرچه در برابر من ناملایمتی‌ها و جفا بود، اما همین نشان‌دهنده وفاداری من به توست.

هوش مصنوعی: از عدل و انصافِ تو که سلطانی، چنین بخششی روا نیست. پس چرا دستم را نمی‌گیری و مرا به حال خود وا می‌گذاری؟

هوش مصنوعی: به هر چشمی که می‌خواهی، با لطف یا سرزنش، یک بار به من نگاه کن، هر چند که تو از ثروت درویشان بی‌نیازی.

هوش مصنوعی: پس از دعاهای زیاد، نمی‌توانیم با دست خالی و بدون درخواست، در انتظار کمک ما بنشینیم، چون تو دست بخشندگی و لطف داری.

هوش مصنوعی: شما به من می‌گویید که زیبایی‌ام چقدر وصف‌ناپذیر است و در حقیقت، شما از دل من صحبت می‌کنید چون با روح من آشنا هستید.

هوش مصنوعی: در عشق ثابت قدم باش و به خوشی و ناخوشی آن پایبند بمان. اگر به دوری از معشوق دچارشوی، دیگر از کجا می‌توانی به او نزدیک شوی؟

هوش مصنوعی: وقتی که سیف فرغانی بر مردم غمگین و فراموشکار حاکم باشد، ای دوست، در زمانی که این غزل را می‌خوانی، مرا به یاد آور.