هوش مصنوعی: از بابت عشق تو می‌خواهم آسوده و رها باشم، اما چه کنم که قضا و قدر به من کمک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: کسی جز عشق تو، سرور و شادی را به غم و خواب را به بیداری برای من مسکین تبدیل نکرد.

هوش مصنوعی: من به اشتباه و خطا افتادم و با زیبایی تو از زلفت به یاد قیامت و روز حساب افتادم؛ تو به نیکی و زیبایی خود مشغولی و او در کارهایش به لذت و شیطنت.

هوش مصنوعی: ما به خاطر گناهانی که مرتکب شده‌ایم، همیشه در خطر عذاب و مشکلات هستیم، زیرا این گناهان در روز قیامت، باعث عذاب و گرفتاری ما خواهند شد.

هوش مصنوعی: مرا نپرس که چه می‌خواهم؛ من خواسته‌ای ندارم. نپرس که حال من چگونه است؛ تو همین‌طور که هستی ادامه بده.

هوش مصنوعی: با اشک‌های خودم پرورش می‌دهم شب و روز، همانطور که در دل من، دانه‌ی غم را می‌کارم.

هوش مصنوعی: غم تو باعث نشده که رنگ پریده‌ام از بین برود، بلکه تنها به رنگ سرخ افق آسمان غروب مانده‌ام.

هوش مصنوعی: به محله تو نیامدم به گونه‌ای که بخواهم بازگردم، زیرا دل من را به گونه‌ای برده‌ای که دیگر نتوانی آن را به من پس بدهی.

هوش مصنوعی: اگر به من نیکی نکنی و مرا آزار دهی، مانند پرنده‌ای از قفس می‌شوم و پایم را می‌بندم. ولی اگر دوباره مرا در دام خود بگیری، دیگر از آن آزاد نخواهم شد.

هوش مصنوعی: هوا و احساسات من نسبت به کسی غیر از تو به قدری بی‌ارزش و ناچیز است که مثل کالاهای معمولی و بی‌کیفیت در انبار یک سلطان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: تو هستی که وقتی به تماشای باغ می‌آیی، نرگس با زیبایی و فریبندگی خاصی در مقابل تو خودنمایی می‌کند.

هوش مصنوعی: از چشم او درخواست کرد که حرفی بزند، اما نسیم به او گفت: خدایا، او را به سلامت کامل برسان که مریض است!

هوش مصنوعی: گفت‌وگو با محبوب مانند نقره و طلاست؛ برای بدست آوردن آن باید درد و رنجی را تحمل کرد و تلاش زیادی انجام داد تا به نتیجه رسید.

هوش مصنوعی: هرچند سیف فرغانی نتوانسته به راحتی چهره تو را ببیند، اما با این حال، او تمام عمرش را صرف تلاش برای رسیدن به تو کرده است.

هوش مصنوعی: اگرچه می‌گویم که از تو روی برنمی‌گردانم، اما مرا به جدایی خود آزرده‌خاطر نکن.