هوش مصنوعی: ای معشوق من، تو با زیبایی و لب‌های دل‌انگیزت مرا به شوق می‌آوری. در وجود من، به خاطر عشق تو، هیچ نشانی از دلبستگی به دنیا و هستی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: چشم زیبای تو مانند نرگس است، که در دل انسان تأثیر می‌گذارد و او را به حالتی افسرده و مستی می‌برد.

هوش مصنوعی: از جای خود حرکت کن و دل و جانت را از اینجا بیرون ببر، زیرا تو به هیچ جایی نمی‌رسی. از دست خودت بگو که دو جهان نمی‌توانند به دست تو بیفتند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر غم‌های خود، زندگی‌مان را به سختی تحمل می‌کنیم، و در کوی تو چون خاکی نرم و مطیع هستیم، به پستی و زبونی راضی شده‌ایم.

هوش مصنوعی: هرگز دست به کارهایی که برخلاف خواسته‌ات باشد نمی‌زنم و دست و پای خود را که تو برایم گشوده‌ای و بسته‌ای، باز نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: عقلی که اساس ادعا و درخواست بود را از دست دادی و آن توبه‌ای که رهبر پرهیزکاری بود را شکستی.

هوش مصنوعی: ای عشق، دل نمی‌تواند زندگی‌اش را از دست بدهد، زیرا در این دریا، دل مانند ماهی است که در جست‌و‌جوی طعمه می‌باشد و تو مانند آب‌شویی که آن ماهی را فراری می‌دهی.

هوش مصنوعی: ای سیف، تو از خوبان جهان هستی و دیگران به تو وابسته بودند، اما حالا خودت در دام گرفتاری افتاده‌ای و از بقیه جدا شده‌ای.