هوش مصنوعی: ای کسی که عاشقان را به سوی خود جذب می‌کنی، نور زیبایی‌ات راه‌نمای دل‌هاست. شادی‌های دوستان به واسطه‌ی توست و غم‌هایت دل‌ها را شاد می‌کند.

هوش مصنوعی: خاک درگاه تو مانند بوی خوش بهاری است و عطری که از آتش عشق تو برمی‌خیزد، مانند آبی است که جان را تازه و سرشار می‌کند.

هوش مصنوعی: بیچاره کسی که با تلخی اندوه تو به خوشی نمی‌رسد، زیرا او نمی‌تواند دوستی و عشق را در دل خود جا کند.

هوش مصنوعی: در این دنیا که ناقص و ناقص‌العقل است، تو تنها کسی هستی که زیبایی حقیقی و کامل را به تصویر می‌کشی. هیچ‌کس دیگری نمی‌تواند به زیبایی و جذابیت تو باشد.

هوش مصنوعی: هرچند آسمان و تقدیر ممکن است در مسیر تو سنگ‌اندازی کنند، اما عاشقان واقعی خواهند دید که تو بر فراز مشکلات و موانع ایستاده‌ای.

هوش مصنوعی: درویش برای به دست آوردن طلا و پول گدایی نخواهد کرد، زیرا طلا برای او ارزش و اهمیت چندانی ندارد، درست مانند یک گدای حقیقی که به دنبال چیزی بیشتر از صرفاً پول است.

هوش مصنوعی: اگر به وصال دوست برسدی، باید با دشمنی خود وداع کنی و اگر این کار را نمی‌کنی، پس بهتر است از دنیای مادی دوری کنی و جز دوست چیزی از خدا نخواهی.

هوش مصنوعی: مدتی در سختی و زحمت بمان، سپس چهره حقیقت را که در زیبایی‌ها پنهان است، مشاهده کن.

هوش مصنوعی: نردبان اراده و تلاش در زیر پای روح توست، نه به این خاطر که دل به تو می‌گوید: ای جان، به مقام بلند برس.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی میمون به خاطر بدشانسی‌اش هیچ‌گاه تغییر نخواهد کرد و حتی اگر جغد سال‌ها در زیر بال او باشد، باز هم به سمت شومی‌اش نخواهد رفت.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به او نزدیک شود؛ اگر می‌خواهی در او بگنجد، باید بدون درک و آگاهی وارد دنیای او شوی.