هوش مصنوعی: خدای را شکر که دلیل زیبایی و محبت تو هستی، زیرا هیچ کس نمی‌تواند به زیبایی و نیکی تو باشد.

هوش مصنوعی: نگذار که فکر کنی جانم با جان دادن از تو جدا می‌شود؛ زیرا دل من همیشه به خاطر تو به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: با یک لبخند از چشمان بادامی‌ات، شیرینی لب‌هایت مانند شکر می‌ریزد و از دهان پسته‌ات که متعلق به توست، یک خوشمزگی خاص به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای دوست، تو از آن جوهری ساخته شده‌ای که جان تو را می‌سازد؛ پس چگونه می‌توان گفت که بدن تو تنها یک جسم است؟

هوش مصنوعی: از دیدگانم تیر نگاه به قلبم می‌رسد، و همیشه مژه‌ام مانند خدنگی است که از ابروی تو می‌آید؛ ابرویی که مانند کمان است.

هوش مصنوعی: چقدر زیباست اگر مانند طوطی، شکر بچینم و از آن لب لعل و شیرین تو ببوسم.

هوش مصنوعی: جز می و ساغر چیز دیگری نمی‌تواند تو را سیراب کند و هیچ‌کس به اندازهٔ تو لذت بوسیدن لبانت را نمی‌چشد.

هوش مصنوعی: اگر تو کمر را باز کنی و موهایت را شل کنی، میان موهایت آن چیز گم می‌شود که نشان‌دهنده وجود توست.

هوش مصنوعی: چون بلبل من به اندازه‌ی هزار داستان درباره‌ی زیبایی‌های چهره‌ات صحبت دارم، زیبایی که مانند گلستان است.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی آمد و بوی تو را با خود آورد. من گفتم که هزار جانم را برای این نشانه که تو هستی، فدای تو می‌کنم.

هوش مصنوعی: بیایید که امروز هیچ کسی مانند سیف فرغانی، چنین سخنانی را ندارد و گفتارش اینقدر زلال و روان نیست که مثل گفتار تو باشد.