هوش مصنوعی: وقتی که غیر از تو کسی نیست، ای هما، مانند آفتاب که با سایه‌اش بر من سایه می‌افکند، تو هم بر سر من سایه بگستران.

هوش مصنوعی: دل من به امید دستیابی به خواسته‌هایم شوق و طمع کرده است، اما به او گفتم که این آرزو غیرممکن است؛ چون نمی‌توان آفتاب را با سایه در یکجا جمع کرد.

هوش مصنوعی: میان زیبایی تو و نور خورشید، تفاوتی وجود دارد که درست مثل فاصله‌ی میان خورشید و سایه است.

هوش مصنوعی: من به سایه‌ی تو نیاز دارم و آرزوی این نعمت را دارم، اما نمی‌توانم سایه‌ای را برای آفتاب تصور کنم.

هوش مصنوعی: به تو پناه می‌آورم از همه چیز، چرا که هیچ‌کس بر سر خاک درخت نمی‌گذارد که سایه گیاهی بر آن بیفتد.

هوش مصنوعی: اگر تو زیبایی و ثروت داری، چه کمبودی برای تو وجود دارد؟ اگر با لطف و محبت خود بر من، که مانند یک گدا هستم، سایه بیفکنی.

هوش مصنوعی: باران رحمت از آسمان بر زمین نازل می‌شود، و این باران مانع می‌شود که زمین از برکات خود خالی بماند، زیرا سایه عدل پادشاهی بر آن افکنده شده است.

هوش مصنوعی: تو در position و مقام بلندی قرار داری، پس نباید به خاطر فقیر بودن یک فرد، خود را پایین بیاوری و مثل گدا رفتار کنی. گدایی که به نان ثروتمندان حسادت می‌کند، نمی‌تواند برای تو که در مقام پادشاهی هستی، بی‌احترامی کند.

هوش مصنوعی: فقرای تو، به غیر از خودت هیچ‌کس را قابل اعتماد نمی‌دانند، مثل این که انسان روی عصا تکیه نکند و سایه‌اش را تنها ببیند.

هوش مصنوعی: عشق تو مانند شرابی بر من تأثیر گذاشته که این حال خوش مرا زیر سایه درخت ما به شگفتی و خوشحالی می‌آورد.

هوش مصنوعی: به سمت سرای محبوب می‌دوم، ای آسمان؛ که در سایه‌ات هیچ پناهی برایم نیست.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر مرگ به سر و سامان نرسیده، وقتی سایه درخت سرو بر او بیفتد، مانند کسی است که لباس جاودانگی به تن کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی عشق در دل من جا گرفت، دیگر از من نشانی باقی نماند. وقتی که چهره زیبای محبوب را دیدم، سایه من هم از آنجا رفت.

هوش مصنوعی: اگر به عاشق ضربه‌ای بزنی، او ناراحت نخواهد شد. حتی اگر مانند خاکستر زیر پا له شود، شکایت نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: ستایش او را نمی‌توان به زبان آورد، زیرا سیف فرغانی چگونه می‌تواند خورشید را ستایش کند در حالی که خودش سایه‌ای بیش نیست.