هوش مصنوعی: عشق تو سنگینی بر دل من گذاشته و شوق تو کاری برایم به وجود آورده که انجامش دشوار است.

هوش مصنوعی: من هرگز چهره‌ی زیبایت را ندیده‌ام، اما گرمای عشق تو در دل من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: در این مسیر که هیچ گذرگاهی وجود ندارد، اسب رستم به خواب رفته و در گل گیر کرده است.

هوش مصنوعی: اگر آسمان به زمین آمده باشد، مانند هاروت که گناه کرده و در چاه بابل افتاده است.

هوش مصنوعی: در این دنیای خراب و ویران، از جایگاه اجداد خود آگاه شو که با ورود به دنیا، به حق و حقیقت پشت کرده‌ای و به باطل روی آورده‌ای.

هوش مصنوعی: در این چهارگوشه‌ی شش جهتی، گویی در وسط دو صف، شخصی در حال جنگ و نبرد قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: هزاران گروه از زائران عاشق به سوی کعبه در حال حرکت هستند، اما من در غفلت و خواب عمیق افتاده‌ام و از این حال و هوای زیبای معنوی بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان احساس ناامیدی و بی‌هدف بودن می‌پردازد. شاعر به نوعی از تپیدن و زحمت بی‌فایده بر روی زمین سخن می‌گوید و توصیف می‌کند که مانند مرغی بی‌جان و زخمی افتاده است. این تصویر نمایانگر درد و رنجی است که هیچ ثمری ندارد و حس غم و اندوه را به خوبی منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: داستان من به خاطر تو، مثل یاد مجنون در میانه قبایل است.

هوش مصنوعی: حکایت من، مانند داستان مجنون، از عشق توست. تو آنچنان محبوبی که یاد من در هر جا به تو مرتبط است.

هوش مصنوعی: همچون شعری زیبا که در نام‌ها ثبت می‌شود، داستان ما و تو در نوشته‌ها و نامه‌ها قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: دل شکسته من از نظم و ترتیب من هم کمتر است، و به دست تو که همچون یک موزون و خوش‌قواره هستی، به راحتی افتاده است.

هوش مصنوعی: ولی گوهر لطفت که منبع معنی است، همچون جان به شکل زیباست و تمایل به افتادگی دارد.

هوش مصنوعی: مرا از این دنیا نجات بده، زیرا غیر از من هیچ کسی نیست که با تو فاصله داشته باشد و مانع ارتباط ما شده است.

هوش مصنوعی: هزاران عاشق بی‌پناه مانند سیف فرغانی هستند که با امید و آرزو به درگاه محبوب خود رو کرده‌اند و دست نیاز به‌سوی او دراز کرده‌اند.